NEC-directeur Wilco van Schaik: 'Warm bad in Nijmegen'

"Als clubs en bestuurders leven wij in een glazen huis. De kracht van de media is groot. Daar zit altijd veel druk op. Niemand zal mij vragen hoe het gaat als ik directeur zou zijn van Shell, want ze kennen je niet. Als ik bij de slager kom in mijn woonplaats Breukelen, of bij mijn amteurclubje, gaat het altijd over NEC en zelfs nog over FC Utrecht."

"Ik werk 60 tot 70 uur per week, maar geen dag heb ik dat nog zo gevoeld. Dat is omdat ik het omgaan met mensen zo leuk vind. Ze in beweging brengen en met elkaar verbinden. Ik heb een communicatie- en adviesbureau gehad en werkte tien jaar als journalist. Dat heeft mij zeker geholpen. Maar in deze functie sta je altijd aan. Ook in de avonden en op zaterdag en zondag moet je er gewoon zijn."

"Daar moet je wel tegen bestand zijn. Soms heb je te maken met dorpskomieken, ook in deze stad waar ik echt verliefd op ben geworden. Op social media vinden ze dat ze heel wat zijn. Daar moet ik vaak om lachen. Vaak is het beeldvorming en niet gebaseerd op feiten."

"Maar kritiek hoort erbij. Op televisie word ik wel eens aangepakt. Ik heb vier jaar eerste divisie gehad met NEC. We presteerden niet goed, dus kwam er kritiek en die was ook terecht. Maar, ga er dan maar staan. Ook als het slecht gaat, moet je naar voren durven stappen. Dat doe ik dan."

"Je kunt mensen van je af duwen, maar je kunt er ook mee aan tafel gaan zitten. Ik kies voor dat laatste. Ik ben altijd wel benaderbaar voor supporters. Zelf zoek ik ze ook op, omdat ik de verhalen wil voelen en horen. Soms zeg ik ook hou je bek je gaat nu te ver."

"Nee, bang ben ik nooit. Ook niet toen ik directeur was bij FC Utrecht. Maar het is wel eens dreigend geweest. Ene Pietje heeft ooit eens gezegd: 'Mooi hek heb je voor je huis hè? Gewoon ff aanbellen de volgende keer, heb ik toen geantwoord. En dat meen ik ook. Als ze er dan toch staan, nodig ik ze maar liever uit. Ik heb me nooit onveilig gevoeld."

"Bij NEC ben ik via een onbekend nummer eens bedreigd op een zaterdag toen ik aan het wandelen was. 'Ik krijg jullie wel weg, als ik jou was zou ik snel mijn biezen pakken.' Ik appte bedankt dat je me waarschuwt, het is mooi weer en de zon zal je goed doen. Wacht maar, je komt er wel achter', kreeg ik terug."

"We hebben die man opgespoord via veiligheid, hij had ook burgemeester Bruls al eens bedreigd. Hij is hier op het stadion geweest en dan gaat het hard tegen hard. Ik maak ook fouten waar ik van leer. Voor de helft had hij ook gelijk."

"Ik ben me in Nijmegen thuis gaan voelen. Utrecht is rauwer, maar ze kunnen ook, net als hier trouwens, veel zeiken. De mensen zijn een stuk cynischer op het resultaat en soms bikkelhard. Maar ook daar genoot ik. In Nijmegen voel ik vooral veel trots bij de mensen, zoals tijdens de 4Daagse. Daar wilde ik alles van proeven. Ik omarm de cultuur en ben hier echt in een warm bad gevallen. De brug, de historie, maar ook het moderne van de stad."

"We hebben het thuis wel eens gehad over wonen hier. Het bourgondische leven, van pleintje naar pleintje. Ik ga hier vaker naar de kroeg. Op zaterdag bijvoorbeeld even naar café Faber of de Tempelier. Met een paar vrienden of mijn vrouw. Dat deed ik in Utrecht niet. Deze stad roept dat over mij af."

"Voor de grap heb ik onlangs in de schouwburg tijdens het carnaval van de Herenzitting Koos Alberts gedaan. Ik werd gevraagd door Frans Hendriks, de sponsor van de eeuw. 'Zijn het je ogen', heb ik voor 600 man gezongen."

"De mensen zijn aardig hier, ze nuilen veel, maar gunnen elkaar ook iets. Tegen Bruls zeg ik wel eens dat we wat harder moeten schreeuwen zodat meer grotere bedrijven naar Nijmegen komen. We mogen best wat meer opscheppen."

"Ik ben hier vooral om met NEC onze ambities waar te maken en wil elke dag leveren. We hebben gezegd dat we na de promotie één keer in de vijf jaar Europees willen spelen. En daar wordt nu al om geroepen."

"Ja, de druk voel je altijd. Die is hoog, keer op keer. Als je degradeert moet de helft van het personeel er namelijk weer uit. Twee weken geleden was heel belangrijk uit tegen Excelsior. Ik was de hele dag bij mijn kleinkinderen in Heerlen, maar die wedstrijd spookt continu door je hoofd. Zo van, vanavond is echt belangrijk."

"Die moeten we winnen. Dan kunnen we de stap naar boven maken. Maar als we dan met 3-0 winnen en ik rij naar huis, ben ik die euforie alweer snel voorbij. Ik kan niet lang genieten, want de volgende dag moet je er weer staan. We leven immers in een glazen huis."

"Ik luister vooral goed naar de mensen om me heen. Met hen reflecteer ik, zij kunnen me raken. Zoals op de club met Jacqueline Vermeer die hier al 25 jaar werkt en iemand als Marcel Boekhoorn. En hen heb ik ook nodig. Die relatie heb ik ook met de supportersvereniging. Als zij kritiek hebben, moet ik er iets mee doen. En dan zeg ik soms ook 'sorry'.