Handbalster Polman vecht zich terug: 'Ik bepaal zelf het moment wanneer ik stop'

Polman raakte in de zomer van 2020 zwaar geblesseerd. Ze scheurde haar voorste kruisband af en lag er meer dan een half jaar uit. Toen de 29-jarige Arnhemse bijna terug was, sloeg het ongeluk opnieuw toe. Voor de tweede keer moest ze onder het mes, weer de rechterknie. Een tweede lange revalidatie volgde voor Polman. Maar nu is de spontane Gelderse bijna terug en sloot ze zelfs weer aan bij het Nederlands team.

Nog niet om wedstrijden te spelen in de EK kwalificatie voor 2022 tegen Wit-Rusland en Griekenland, maar wel om weer sfeer te proeven en voor een deel trainingen mee te maken. Contact in de duels vermijdt ze nog. "Ik ben al heel blij dat ik er nu weer bij ben. Om het gevoel met de groep weer op te pikken. Dat heb ik natuurlijk erg gemist", zegt ze in Naarden, waar Nederland zich voorbereidt op de eerste twee wedstrijden in de poule.

Op het gouden WK van 2019 in Japan werd Polman uitgeroepen tot de beste speelster van het toernooi, het hoogtepunt in haar sportieve loopbaan. Vanaf dat moment hoorde ze definitief bij de wereldtop. Het EK, een jaar later, en de Spelen in Japan miste ze door de knieblessures. Oranje stelde teleur. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de fans en ook haar ploeggenoten uitkijken naar de rentree van de altijd veel scorende spelverdeelster.

"Ik ben lang weggeweest en zie het wel. Je kunt moeilijk plannen. Soms gaat het met die knie ineens heel goed en dan ineens gaat het weer naar beneden", wijst ze naar de grond. "Er is geen stress", verzekert Polman die al meer dan acht jaar verbonden is aan het Deense Team Esbjerg. "Natuurlijk is het ook wel eens. frustrerend, maar kom op. Ik heb een fantastisch gezin en die houden me ook echt wel bezig. Ik heb niet eens de tijd om in een hoekje te zitten treuren of nadenken."

Maar het belangrijkste is dat Polman zelf nog de volle motivatie voelt terug te keren op topniveau. Daar liggen twee redenen aan ten grondslag. Ten eerste is daar de passie voor het handbalspel. "Ik ben daarom nog elke dag nog gedreven en heb mijn doelen voor de korte en de lange termijn. Als je die niet hebt, kun je iedere ochtend ook niet je bed uit komen om weer die krachttraining te doen."

"Natuurlijk, ik hoop nog op het WK in december in Spanje. Dat zit niet in mijn achterhoofd, maar in mijn voorhoofd. En na de Spelen van Parijs is een jaar later het WK in Nederland. Hoe mooi zou het zijn om dan nog één keer te schitteren voor eigen publiek", vraagt Polman zich hardop af. "Ik hoop dat ik het haal."

Daarnaast is het haar eergevoel dat nadrukkelijk opspeelt. "Zo wil je niet stoppen. Ik wil dat moment zelf bepalen. Daarom doe ik er dus alles aan. Dat moet ook en als de keuze dan uiteindelijk is dat het niet kan, dan is dat zo. Maar wel dat ik zelf weet dat ik er alles aan heb gedaan."

Haar herstel verloopt gestaag, maar ze had stiekem gehoopt op een korter proces. "Ik heb geen geduld, je kent me. Ik had gehoopt verder te zijn en vooral dat het beter zou voelen, maar ben niet in paniek. Ik werk nu heel veel met gewichten. Het is een soort van plan D waar we nu mee bezig zijn. Drie weken beuken en hopen dat de knie beter activeert en de juiste signalen krijgt. Maar ik loop niet achter. Sneller hoeft van mij niet meer. Dat leer je wel als je ouder wordt merk ik."

"De Olympische Spelen zou ik nog heel graag halen. Maar ik wel wel terugkomen in mijn stijl, met mijn spel. Dat betekent één tegen één vanuit de beweging. Het is dat of niet. En natuurlijk, als je wat ouder wordt moet je je ook aanpassen. Maar ik wil niet veranderen", benadrukt de creatieve spelverdeelster. "Het komt goed, ik kom weer terug."