Al zeven Olympische Spelen is Honoré Hoedt erbij: 'De tien wil ik ook nog halen'

De inmiddels 61-jarige Honoré kan alle Spelen waar hij was nog goed herinneren. "De eerste was in Seoul. Toen werkte ik nog voor de gehandicaptensportbond. Ik was 27 en verantwoordelijk voor de rolstoelselectie. Zij mochten toen een demonstratiewedstrijd spelen bij de valide Spelen."

Toen kwam Sydney, in 2000. "Ik was daar als coach van de Arnhemmer Bram Som. Dit waren de mooiste spelen. De mensen daar waren zo ontzettend sportgek, dat was geweldig. Je liep daar in je oranje pak buiten het olympisch dorp rond en dan renden ze op je af om te vragen of ze je ergens heen konden brengen. Daarnaast juichten de Australiërs voor iedereen, er was zo'n leuke sfeer."

De volgende spelen waren in Athene, in 2004. "Sportief gezien de mooiste. Ik was daar met atleten Bram Som en Gert-Jan Lieffers. Lieffers werd 8e in de finale en Som ging bijna naar de finale. Maar eigenlijk waren deze Spelen het omgekeerde van Sydney. De Grieken keken naar hun eigen atleet en als die in actie was geweest, was het stadion leeg. Zij hadden totaal geen interesse voor de rest van de atleten."

In 2008 ging de Arnhemse coach naar Peking met 800-meterloper Robert Lathouwers. "Hij kwam negen maanden voor de Spelen bij mij en zei: ik wil naar de Spelen op de 400 meter. Ik zei hem dat dat in 9 maanden tijd lastig ging worden. Maar we zijn in november begonnen en in juni liep hij de limiet.

Hoedt ging vervolgens ook met Lathouwers naar de Spelen van 2012 in Londen.

De Spelen in Rio de Janeiro, in 2016, hadden een medaille op moeten leveren voor Honoré Hoedt. Hij ging met de Arnhemse Sifan Hassan voor een medaille op de 1500 meter.

"Sifan was wereldkampioen indoor op de 1500 meter en helemaal klaar voor goud. Maar toen verrekte ze een hamstringzenuw tijdens een wandeling in de Grand Canyon. Toen heeft ze vier maanden niet kunnen trainen en werd ze vijfde op de Spelen. Maar dit had die van haar en die van mij moeten worden. Dit waren hele wrange Spelen."

En nu, in Tokio, gaat Honoré weer. Met de Zweedse Sarah Lahti. "Ik heb nu dus geen oranje, maar een geel met blauw pak. Sarah had heel lang fysieke ongemakken en die heb ik helemaal teruggebracht. Ze is nu 25 seconden sneller dan vijf jaar geleden op de Spelen. Maar iedereen gaat harder nu."

Het worden in ieder geval hele andere Spelen. "Ja, als ik dan de openheid van Sydney schets, dan wordt dit een soort couveuse. Dat beeld heb ik voor me. Allemaal in het plastic en met een mondkapje. Ik kijk er niet tegenop hoor. Het leuke is dat je met iedere omstandigheid om moet gaan. De weg naar de top is nooit rechtuit, altijd via bochten. En bochten inschatten is de kunst. Nu is de bocht er een om zonder positieve coronatest aan de start te staan."

Als het aan de Arnhemmer ligt zijn dit niet zijn laatste Spelen. "Heel stiekem kijk ik naar Parijs, naar de achtste Spelen. En dan nog twee. Ik zeg maar voor de grap dat ik de 10 ook nog ga halen, maar ik moet niet te veel vooruitkijken. Ik heb ook nooit gepland één keer te gaan en heb ook nooit gedacht: dit doe ik nog zes keer. Maar het is fantastisch om met mensen te mogen werken en het is de kunst om op het juiste moment te pieken. Volgens mij heb ik dat wel onder de knie."