Pauliene zwerft met kids van adres naar adres: 'Het is een hel'

Ondanks haar longziekte steekt Pauliene Hammink nog een sigaretje op. "Tsja, dit is wat stress met je doet", verontschuldigt ze zich. Ze zit aan een donkerbruine houten tafel van een appartement op zes hoog, aan de rand van het natuurpark Overstegen in Doetinchem.

Het is niet haar eigen donkerbruine houten tafel. Het meubilair, zelfs het hele appartement is van een vriend. "Alleen de planten, foto’s, de beelden en de televisie zijn van mij." Hoe lang ze hier nog kan zitten, weet ze niet. Een maand, drie maanden, een half jaar…

Pauliene’s leven is geen makkelijk leven. Ze belandde in foute relaties, moest haar kinderen tijdelijk afstaan, en bouwde schulden op. Anderhalf jaar geleden raakte ze voor het laatst op drift, toen ze wegging bij de vader van haar zoontje (7). In anderhalf jaar verbleef ze met haar kroost op vier tijdelijke adressen.

"Een hel", omschrijft ze die tijd. "Heel veel onzekerheid. Ik ben niet dakloos, wel thuisloos."

Ze probeert haar leven op de rit te krijgen. "Ja, ik heb in foute relaties gezeten en ben mijn verplichtingen niet nagekomen, maar ik wil dat heel graag rechtzetten." Inmiddels zit ze in de schuldhulpverlening en betaalt ze ook de huurschuld aan woningcorporatie Sité af.

Maar ondanks haar situatie krijgt ze geen urgentieverklaring voor een sociale huurwoning. Ze is daarvoor afhankelijk van diezelfde woningcorporatie Sité, de enige in Doetinchem. "Als je eenmaal een huurschuld hebt, sta je op een zwarte lijst. Ik zal dus nooit een goede huurdersverklaring kunnen krijgen. Bij welke woningbouw ik ook aanklop, daar kom ik nooit tussen", zegt ze.

Op de vrije markt kan ze zich echter geen woning veroorloven met haar bijstandsuitkering. "Maar de huurschuld wordt nu afbetaald. Zelfs mijn bewindvoerders zeggen dat mijn financiële situatie nu zo stabiel is dat er gewoon betaald kan worden."

De onzekerheid over de toekomst en de onwrikbaarheid van Sité breken haar op. "Eerlijk gezegd, als de kinderen er niet waren geweest, had ik er zelf allang een punt achter gezet. Elke dag is eigenlijk een toneelstukje: mijn dochter van 18 jaar snapt het natuurlijk wel, maar voor mijn zoontje van 7 jaar probeer ik alles zo normaal mogelijk te laten verlopen, alsof dit echt zijn huis is."

Tijdens het hele interview lopen de tranen langzaam over haar wangen, maar gevraagd wat een eigen woning voor haar zou betekenen, breekt haar stem pas echt. "Dan kan ik een leven opstarten met mijn kinderen. Dan kunnen we het eigen maken. Een eigen plek, waar we kunnen blijven."

Woningcorporatie Sité wil niet ingaan op individuele gevallen, maar benadrukt in een reactie dat de deur nooit dicht is geweest. "We hebben in deze casus contact met alle betrokken partijen, waaronder met mevrouw Hammink zelf." Ook ontkent Sité dat er sprake is van een zwarte lijst. Bij een huurschuld kan iemand niet meer reageren op een huurwoning, bevestigt de woningcorporatie, maar zo gauw iemand gaat aflossen, kan er weer gereageerd worden op aangeboden woningen.

Je kan volgens Sité ook met een blokkade op je naam een aanvraag doen voor urgentie. "Als er bij een aanvraag voor sociale urgentie sprake is van minderjarige kinderen, hebben wij hier natuurlijk oog voor. Dit is ook één van de voorwaarden voor het toekennen van sociale urgentie."

"Dan vraag ik me toch echt af waarom ik geen urgentieaanvraag mocht doen", reageert Pauliene hierop. Wel zit er nu schot in haar zaak. Na een rondetafelgesprek met allerlei betrokken hulporganisaties is haar blokkade opgeheven en mag ze eindelijk een aanvraag voor een urgentieverklaring doen.