Onvergetelijk avontuur liep uit op drama voor twee jonge mannen

Peter en Marc zijn 24 jaar oud, als ze in de zomer van 1993 met een oude Peugeot 505 naar Afrika rijden. In het zuiden van Algerije, in een pleisterplaats bij Tamanrasset, worden ze voor het laatst gezien.

"Ik weet het nog goed. Op 11 augustus 1993 krijg ik een telefoontje van de vader van Peter, Jan Teggelaar", vertelt Van de Ley in De Week van Gelderland. "Jan vraagt aan mij: heb jij nog iets gehoord van Peter? Dat had ik niet. Wel had ik nog een briefkaart liggen, gestuurd vanuit Zuid-Spanje. Daar waren ze ook langsgekomen. Ik was in die tijd verslaggever van het Algemeen Dagblad en heb de volgende dag met een artikel de zoektocht in gang gezet." Die zoektocht levert echter niks op.

Drieënhalve maand later worden de stoffelijke overschotten van Peter en Marc per toeval gevonden, door een politiepatrouille op een afgelegen plek in de woestijn. Hun lichamen zijn al zo vergaan, dat de twee moeten worden geïdentificeerd op basis van gebitsgegevens.

Op de plek des onheils wordt een dagboek met notities en brieven gevonden. De jongens blijken de tegenwoordigheid van geest te hebben gehad die te verstoppen onder een stapel stenen, om ze te beschermen tegen zandstormen en woestijnratten. In de brieven wordt duidelijk wat er was gebeurd.

"We hoopten dat ze ontvoerd waren of iets. Dat is uiteindelijk niet gebleken", zegt Van der Ley. Het blijkt dat de twee autopech hebben gehad. "En dat ze op een gegeven moment op een verkeerd bandenspoor zijn geraakt, door een gids die aan boord kwam. Voor veel geld hebben ze de man ingehuurd. Ze dachten: dat is kwaliteit en die gaat ons door het kritieke stuk naar de grens met Niger loodsen."

Uiteindelijk komen de jongens in de richting die ook wel 'de regio des doods' wordt genoemd. Van der Ley: "Die gids merkte dat. Vervolgens keren ze om en daar krijgen ze pech. Ze stranden op een onherbergzame plek waar niemand langskomt. Op een gegeven moment beseffen ze: dit gaan we niet meer redden, we gaan hier sterven.'"

De mannen proberen nog om hun auto in de fik te steken, als een soort signaal. Maar dat mag niet baten. "Moet je nagaan, dat je weet dat je daar vastzit, in die hitte: 50 graden, keiharde zon en steeds minder water."

In de laatste uren van hun leven hebben de Arnhemmers afscheidsbrieven geschreven naar hun nabestaanden. Van der Ley leest in De Week van Gelderland onder meer de afscheidsbrief van Peter aan zijn vriendin voor. "Lieve Alma, probeer alsjeblieft het betrekkelijke van alles in te zien en verwerk dit zo snel mogelijk. Je bent een schat van een meid, nog maar 18 jaar en je hebt nog een heel leven voor je. Zie de gave tijd die wij samen hadden als een mooie herinnering en ga verder met je leven. Zoals je ziet, kan het zo voorbij zijn. Dus geniet in plaats van te treuren. Ik wil je bedanken voor een prachtige, liefdevolle tijd in welke ik zielsveel van je gehouden heb."

Ook Van der Ley krijgt een afscheidsbrief. Hij wordt in het dagboek aangespoord om over hun lot te schrijven: 'Eddy, doe er wat mee! De laksheid als het gaat om Sahara-reizigers is schrijnend te noemen!'

De journalist geeft gehoor aan die oproep en schrijft meerdere artikelen over dit dramatische avontuur. Hij wil er ook een boek over schrijven, maar voor de familie ligt het lange tijd nog te gevoelig. Bovendien heeft Eddy het te druk met zijn werk als verslaggever.

Begin dit jaar krijgt Van der Ley meer tijd en besluit hij het verhaal alsnog op te pakken. "Ik moest die jongens eren. Ik heb een missie volbracht", zegt de schrijver.

Op de vraag waar de titel 'heldendaad' vandaan komt: “Het is ongekend dat die jongens op dat moment hun eigen leven klein maken, relativeren om kracht te geven en energie en moed aan hun nabestaanden. Dát is de heldendaad waar ik over schrijf."