Karen en Laurens verhuizen elke drie weken: 'Het sloopt je'

Wat voor veel mensen zou lijken op een eeuwige vakantie, is voor Karen en Laurens (achternaam bij de redactie bekend) de manier om een dak boven hun hoofd te hebben. Met twee kleine koffers aan persoonlijke spullen verhuizen ze iedere drie weken naar een ander vakantiepark. In verband met Laurens' werk bivakkeren ze op en rondom de Veluwe.

Na een verbouwing aan hun voormalige koophuis ontstonden er allerlei problemen met de gemeente waar Karen en Laurens woonden. Dat leidde ertoe dat de bank hun huis veilde. Karen en Laurens stonden vervolgens per direct op straat.

Over twee dagen is het weer tijd om de spullen bij elkaar te rapen en richting het volgende vakantiehuisje te vertrekken. Waar ze precies verblijven houden ze liever geheim, vanwege de angst dat ze worden herkend en in de toekomst wellicht worden geweigerd op de volgende verblijfplaats.

Wonen op een camping is in veel gevallen niet toegestaan. Zo staan er in Gelderland zo’n 22.440 recreatiewoningen, waarvan er 2620 bewoond zijn (CBS, 2021). Tijdelijke bewoning is vaak gebonden aan strenge regels. Het mag soms voor maximaal een jaar en soms zelfs voor maar een half jaar. Om te voorkomen dat Karen en Laurens te boek komen te staan als permanente bewoners van een recreatiehuisje, verhuizen ze elke drie weken naar een ander vakantiepark.

Het niet hebben van een vast woonadres maakt iemand voor de wet officieel een ‘dakloze’. Dit brengt voor Karen en Laurens nog meer problemen met zich mee. ''Een pakketje bestellen, een telefoonabonnement, iets essentieels als een zorgverzekering afsluiten of zelfs iets simpels als het verlengen van je rijbewijs. Dit wordt ons onmogelijk gemaakt, aangezien er bij elk van deze zaken een woonadres vereist is.''

Autorijden zit er voor Laurens dus niet meer in. ‘’Het is best wel klote. Wij huurden wel eens een auto als we wat geld over hadden. Gewoon om een beetje rond te rijden. Nu kunnen we gewoon nergens meer heen.’’ Ook Karen heeft het er lastig mee. ‘’Je leefruimte wordt steeds beperkter’’, vertelt ze.

Doordat ze geen auto hebben, zijn ze volledig afhankelijk van de fiets en het openbaar vervoer. Iets wat Karen soms best angstig maakt. Ze vertelt dat ze regelmatig lange stukken door donkere bosgebieden moet fietsen, aangezien campings – al helemaal op de Veluwe – vaak achteraf liggen. ‘’Ik draai veel nachtdiensten. Ik heb wel eens gehad dat ik in het donker door het bos heen fietste en dat ik omringd was door jonge zwijntjes. Dat was echt doodeng’’, lacht Karen.

Om de drie weken verhuizen is slopend voor Karen, maar ze heeft simpelweg geen keus. Al zes jaar lang heeft zij talloze recreatiewoningen versleten, wat het constant verkassen tot een soort routine heeft gemaakt. ‘’Je zet een knop om. Het klinkt misschien gek, maar je gooit je gevoel uit. Je weet gewoon dat je er rekening mee moet houden dat je je koffer inpakt en de volgende dag weer moet uitchecken om naar de volgende camping te gaan.’’ Karen boekt een paar weken vooruit om zo garantie te kunnen hebben op een dak boven haar hoofd. Mocht ze niks kunnen boeken, dan staat ze letterlijk op straat.

Het verhuizingsmoment komt ook niet altijd even goed uit, vertelt Laurens. ‘’Karen werkt veel nachtdiensten. Soms komt ze om negen uur ’s ochtends thuis, dan kan ze haar koffer pakken en moet ze om tien uur uitgecheckt zijn. Je kan dan pas om drie uur ’s middags weer inchecken bij de volgende camping. Dan heeft ze nog helemaal niet kunnen slapen.’’

Karen doet er voor haar gevoel alles aan om een woning te vinden, maar tevergeefs. ‘’Je bent er elke dag wel mee bezig. Je komt terug van werk en moet dan ook nog naar een woonplek gaan zoeken, dat is enorm slopend.’’ Zo struint Karen dagelijks het internet af op haar mobieltje op zoek naar woonruimte en hangt zelfs briefjes op bij de lokale supermarkt met de tekst: woning gezocht. Dit allemaal in de hoop een einde te kunnen maken aan deze rollercoaster.

Dat eigen huisje is op dit moment nog buiten bereik, dus zullen Karen en Laurens voorlopig door moeten met het afgaan van campings. Toch houden ze de goede moed erin: ‘’We gaan door met sparen en hopen snel iets te vinden. We blijven zoeken. Wie weet kijken we er later lachend op terug en gaan we dan wel kamperen en vrijwillig in zo’n huisje zitten’’, lacht Karen.