Stedendriehoek

Marsha’s tatoeage voor overleden dochter onderdeel van museumcollectie

17 april, 12:19 • 3 minuten leestijd

Marsha liet een tatoeage zetten ter nagedachtenis aan haar overleden dochter © Omroep Gelderland

APELDOORN - “Een fout van moeder natuur”, noemt Marsha Regensburg (48) de oorzaak van het overlijden van haar pasgeboren dochter. De Apeldoornse zette een tatoeage ter nagedachtenis aan haar kind. Het verhaal achter de tattoo maakt binnenkort onderdeel uit van de tentoonstelling Mijn Sieraad in CODA Museum in Apeldoorn.

Drie weken lang kreeg Marsha de kans om haar dochter te knuffelen. Langer dan gedacht, want al bij 22 weken zwangerschap hoort ze dat haar dochter niet levensvatbaar is. Door de diagnose trisomie 18, een afwijking in de chromosomen, weet de aanstaande moeder dat haar baby voor of vlak na de geboorte zal overlijden.

Op 25 juni 2012 komt Lou Lou levend ter wereld. Tien vingertjes, tien teentjes, zwarte haartjes en 48 centimeter lang. “Twee weken lagen we in het ziekenhuis. Daarna wilde ik heel graag met haar naar huis. Want ik wilde zo graag met haar wandelen in het park. Dat heb ik in die laatste week nog kunnen doen. Dat had ik eigenlijk niet durven dromen”, vertelt Marsha.

Het gemis blijft. Marsha kiest voor een blijvende herinnering op haar lijf. Zeven jaar na het overlijden van Lou Lou, op haar geboortedag, laat Marsha een olijftak op haar pink tatoeëren. “Het staat voor nieuw leven. Enerzijds mijn nieuwe leven, na het overlijden van Lou Lou, maar ook het nieuwe leven van mijn dochter. Het staat op m’n pink omdat kleine kinderen vaak je pink vastpakken als ze met je meelopen."

Marsha's getatoeëerde olijftak staat symbool voor nieuw leven © Omroep Gelderland

Marsha’s verhaal is vanaf woensdag te beluisteren in een podcast op de tentoonstelling Mijn Sieraad in CODA Museum in Apeldoorn. Het museum beheert de grootste collectie moderne sieraden ter wereld. De collectie wordt uitgebreid met een serie persoonlijke verhalen van dragers van sieraden.

Conservator Els Drummen: “Een sieraad was vroeger een statussymbool, misschien van goud of zilver. Tegenwoordig is het meer een middel om jezelf uit te drukken. Het kan een tatoeage zijn, maar ook een bril of sneakers. Veel mensen laten hiermee hun identiteit zien”.

Ook voor Marsha is haar tatoeage onderdeel van haar identiteit. “Net zoals Lou Lou een deel van mij is. Eigenlijk is de tattoo meer een gedenkmonument dan haar begraafplek, want ze is blijvend aan mijn lichaam verbonden.

Op haar dochters geboortedag eet Marsha altijd een taartje bij Lou Lou’s graf. Na elf jaar wordt het gemis niet minder: “Op feestdagen, zoals Kerstmis en Moederdag, ontbreekt er altijd iemand. Daar moet ik mee leven. Mijn andere twee kinderen ook”.

“Sommige momenten zou ik nog graag willen terugpakken. Zoals knuffelen, haar in bad doen, en samen slapen als ze op je borst ligt. Van dat soort kroelmomentjes had ik graag nog iets langer genoten. Ik moet verder zonder Lou Lou. En zij zonder mij.”

Marsha vertelt over haar overleden dochter:

Tatoeage ter nagedachtenis aan overleden dochter

Reacties op haar tatoeage krijgt ze nauwelijks. “Mensen vinden de plek mooi en vinden hem subtiel. Maar ik krijg nooit de vraag: ‘waar staat hij voor?’. Bij een naamtattoo vragen mensen dat eerder. Misschien heb ik daarom ook wel deze keuze gemaakt. Omdat ik die vraag niet wilde oproepen.”

Toch heeft Marsha geen moeite om haar verhaal te delen, zoals in de podcast voor de tentoonstelling Mijn Sieraad. “Mijn tatoeage is een sieraad omdat ik het altijd bij me draag. Maar vooral vanwege de symbolische betekenis. Ook is de tatoeage heel fijntjes, net als Lou Lou. Ik houd van eenvoud. Dat zegt veel over mij.”