Rivierengebied
Halil uit Ochten hielp in Turkse wanhoop: 'Gaat niet in kouwe kleren zitten'
17 februari 2023, 13:26 • 3 minuten leestijd
İSKENDERUN - Moe is Halil Ünal uit Ochten. Maar raar is dat niet, als je bedenkt dat de 56-jarige orthopeed van het Tielse ziekenhuis Rivierenland zich deze week op eigen initiatief een slag in de rondte werkte in het aardbevingsgebied in Turkije. Hij zag wanhoop en zelfs hysterie tussen de puinhopen van wat eens de levens waren van honderdduizenden Turken. Maar hij en zijn teamgenoten hielpen ontelbaar veel gewonden. "Ik zou het dus zo weer doen."
Na de verwoestende aardbeving bekroop Halil, al 15 jaar werkzaam in ziekenhuis Rivierenland, het gevoel dat hij iets moest doen. "Ook omdat ik zelf van Turkse afkomst ben en daar familie heb zitten. Na afstemming met het consulaat en de Turkse rampenbestrijdingsdienst, zijn we zondag die kant op gegaan. Het was geweldig dat het ziekenhuis mij daar alle ruimte voor gaf."
Ruim 38 uur geen slaap
Op eigen initiatief en op eigen kosten reisde Halil samen met partner Sara Toutouh, vriendin Troshka Ata en collega Enes Yiğitsoy af naar het verwoeste zuidoosten van Turkije. Na een vermoeiende reis en ruim 38 uur zonder slaap belandde het gezelschap via onder meer Istanbul in Hatay, in het aardbevingsgebied. "We zagen vooral veel chaos en onzekerheid. Uiteindelijk kregen we te horen waar onze hulp het meest nodig was. Dat was in İskenderun, nabij de grens met Syrië."
Apotheekje in school
Daar nam het medische gezelschap intrek in een oude school, daarbij geholpen door militairen uit India die ook bezig waren met hulpverlening. "We zijn daar meteen begonnen met triage van gewonden en hebben bijvoorbeeld veel mensen met botbreuken kunnen helpen. Voor echte chirurgische ingrepen waren geen middelen. We hadden wel een klein apotheekje met medicijnen en verbanden. Ook eten kregen we van het Indiaase leger, dat was goed geregeld."
Bejaarde man
Intensieve dagen met veel ellendige verhalen volgden. "Er was een bejaarde man die werd gebracht. Hij verloor zijn hele familie in de aardbeving, had helemaal niets of niemand meer over. Hij schreeuwde dat hij ook dood wilde. Ja, dat gaat je echt niet in de kouwe kleren zitten."
Desondanks wisten Halil en zijn teamgenoten ontelbaar veel mensen weer op te lappen. Donderdag ging de reis weer terug naar Nederland, wederom via veel omwegen. Een van die omwegen was een tante die in het gebied woont. "Ik heb er ook een neef zitten. Die gelukkig allebei oké."
En terug in Ochten is het vrijdag stil, zijn er geen aardbevingsslachtoffers. Vier enerverende dagen vlogen als een wervelwind voorbij. Halil: "Maar we hebben daar goed werk kunnen doen. Ik zou dus zo weer gaan, maar dan in georganiseerd verband. Misschien hadden we dan nóg meer kunnen betekenen."
