Ouders doodgestoken Casper zien op tegen rechtszaak

“Het ging de afgelopen tijd naar omstandigheden wel iets beter met me, maar nu het strafproces eraan komt voelt het alsof ik mijn zoon voor een tweede keer ga verliezen. De zittingen gaan ongetwijfeld heel zwaar worden”, vertelt Rik Verheijen, de vader van Casper, met tranen in zijn ogen.

Diana van den Elzen, de moeder van Casper, zit in aanloop naar de rechtszaak vol spanning en emotie. “Het gaat slecht met me, ik ben helemaal van slag. Ik kan nog steeds niet bevatten dat ik nooit meer ‘ik hou van jou’ tegen Casper kan zeggen. Hoe dichterbij de rechtszaak komt, hoe meer ik een enorme boosheid voel om het onrecht dat mijn zoon is aangedaan.”

Het liefst zou ze niet bij de zittingen op vrijdag 17 en maandag 20 februari aanwezig zijn. “De verdachten wil ik eigenlijk helemaal niet zien, maar voor mijn zoon wil ik erbij zijn.”

De twee oudste verdachten waren 16 toen Casper in januari 2022 op klaarlichte dag in Amsterdam werd doodgestoken. Beide jongens worden verdacht van openlijke geweldpleging. Volgens het jeugdstrafrecht is 2 jaar jeugddetentie de maximale vrijheidsstraf die zij kunnen krijgen. De rechter kan besluiten om het volwassenstrafrecht toe te passen, maar dat gebeurt alleen in uitzonderlijke gevallen.

De jongste verdachte was ten tijde van het delict 15 jaar. Hij wordt verdacht van openlijke geweldpleging en doodslag. Voor hem geldt sowieso het jeugdstrafrecht. Als hij schuldig wordt bevonden is 1 jaar jeugddetentie de maximale vrijheidsstraf. Mocht er sprake zijn van een ontwikkelingsstoornis dan kan ook een PIJ-maatregel worden opgelegd, dit is een soort jeugd-tbs in een justitiële jeugdinrichting. De maximale duur hiervan is 7 jaar.

Voor de ouders van Casper maakt de hoogte van de straffen binnen het jeugdstrafrecht de rechtszaak extra zwaar. Ook stelt het hen teleur. “De maximale straffen binnen het jeugdstrafrecht zijn niet anders dan een coronamaatregel. Het gaat om een volwassen misdaad, die moet volwassen consequenties hebben, dus een hoge straf. Het meest kostbare wat Casper had, zijn leven, is hem ontnomen. Wij krijgen hem nooit meer terug”, benadrukt Rik.

Hij vindt dat met het toepassen van het jeugdstrafrecht zijn zoon, en iedereen die enorm verdrietig is door zijn dood, tekort worden gedaan. “Als het volwassenstrafrecht zou worden toegepast krijg ik mijn zoon niet terug, maar het zou wel wat genoegdoening geven. En het gevoel dat we als familie worden gehoord in ons verdriet. Dat wordt ons nu ontnomen. En Casper wordt wederom groot onrecht aangedaan en ik sta machteloos”, vertelt Rik.

Bij Diana roept het gevoel van onrecht een enorme woede op. “Geen enkele straf is hoog genoeg, maar de straffen die nu mogelijk worden gegeven stellen echt helemaal niks voor. Het doet pijn en ik voel me machteloos. Als moeder van een doodgestoken kind voel ik me niet gehoord en gezien door het rechtssysteem.”

Wanneer het gaat om minderjarige verdachten vinden rechtszaken plaats achter gesloten deuren. Dit is om hun privacy te beschermen. Tot grote teleurstelling van de ouders betekent dit dat maar een beperkt aantal mensen toestemming heeft gekregen van de rechtbank om bij de zittingen aanwezig te zijn.

“Mijn hoogbejaarde ouders die enorm verdrietig zijn over de dood van hun kleinzoon mogen er niet bij zijn. Dat hen dat ontzegd wordt, is op zijn zachts gezegd niet fijn”, aldus Rik, die benadrukt dat aanwezig zijn voor de familie van groot belang is. “Als je het als familie met elkaar beleeft, kan je het met elkaar delen en elkaar steunen. Ook willen we daar met zijn allen zijn voor Casper. Het voelt heel onrechtvaardig dat dat niet kan. Alle focus lijkt te liggen op het beschermen van de verdachten en nul op de nabestaanden.”

Beide ouders gaan gebruikmaken van hun spreekrecht. “Ik ga tegen de verdachten zeggen dat ik wil dat ze me aankijken. En dat ze geen idee hebben wat voor een mooi mens ze van het leven hebben beroofd. Ook wil ik vertellen wie Casper was. Ik eindig met dat ik me geamputeerd voel nu hij er niet meer is”, vertelt Diana geëmotioneerd.

Ze hoopt dat ze na de uitspraak op 20 maart eindelijk toekomt aan het rouwen om haar zoon. “Ik denk dat er een last van me afvalt wanneer het voorbij is. Wij zitten nu in de wachtkamer om te gaan rouwen. Wanneer de rechtszaak voorbij is wordt het verdriet niet minder, maar kunnen we heel misschien een beetje verder. Al denk ik dat het leven leeg en kaal blijft.”

Ook Rik telt af naar de dag dat de rechtszaak achter de rug is. “Dan sluiten we een stukje af. Al verwerk ik de dood van mijn lieve zoon natuurlijk nooit. Dit verdriet sleep ik mijn hele leven mee.”