Overleden Youri (11) laat grote leegte achter bij broer en zusje: ‘Altijd pijn en verdriet’

“Dat Youri niet meer leeft is heel zwaar en heel verdrietig. Ik mis elke seconde van elke dag zijn aanwezigheid. Het voelt alsof een deel van mezelf weg is. Het gemis wordt ook steeds zwaarder, omdat de tijd dat ik hem niet heb kunnen zien steeds langer wordt”, vertelt de 19-jarige Bryan.

Ook zijn 14-jarige zusje Daisy rouwt elke dag om het verlies van haar broer. “De pijn en het verdriet zijn er altijd, ik sta ermee op en ga ermee naar bed. We zijn als gezin niet meer compleet, dat vind ik heel zwaar.”

Youri is geboren op 15 november 2004. Zijn broer en zusje omschrijven hem als sterk, ondeugend, lief, sociaal, grappig en heel slim. Hij was slechts 9 jaar oud toen hij de diagnose botkanker kreeg. Op 11-jarige leeftijd overleed Youri aan de allesvernietigende ziekte.

Bryan herinnert zich de laatste momenten met zijn geliefde broertje haarscherp. “De avond voordat Youri overleed zei hij dat hij heel veelvan mij houdt en dat ik op Daisy, pap en mam moet passen. Ons hele gezin was erbij toen hij zijn laatste adem uitblies en ik heb zijn hand vastgehouden.”

In de dagen voor de crematie ligt Youri thuis opgebaard. Daisy heeft haar broer toen nog vaak opgezocht. “Ik vond het heel fijn dat hij nog bij ons was. Ik ging meerdere keren per dag naar hem toe om hem kusjes te geven en om te zeggen dat ik van hem hou.”

In de jaren na het overlijden van Youri gaan zijn broer en zusje door een diep dal. “Ik werd depressief. Ik zat de hele dag in mijn kamer en ik had nergens zin in. Ik was ook bang dat ik uit verdriet domme dingen zou gaan doen”, vertelt Bryan. Ook Daisy kreeg last van sombere gevoelens. Ze voelde zich ook eenzaam. “Ik kropte al mijn gedachten en gevoelens op en praatte niet over mijn verdriet. Ik probeerde het allemaal zelf op te lossen.”

Hoewel het grote verdriet blijft, gaat het inmiddels wat beter met broer en zus. Door therapie, maar vooral ook door de wijze woorden van Youri. “Vlak voor zijn dood zei Youri dat ik een toekomst moet opbouwen en daar heeft hij ook gelijk in, dus ik heb mezelf herpakt”, aldus Bryan.

Bryan en Daisy ervaren allebei dat het overlijden van Youri veel complexe emotionele gevolgen heeft. Daisy worstelt met de angst dat haar oudste broer, vader en moeder ook komen te overlijden. Bryan heeft last van schuldgevoelens. “Allerlei dingen die ik kan zoals werken, vriendschappen hebben en een rijbewijs halen kan Youri allemaal niet. Ik had hem dat zo gegund. Ik voel me schuldig dat ik dat allemaal wel kan.”

Ook is het zwaar het diepe verdriet van hun ouders te zien. “Je ouders zien huilen is verschrikkelijk, dan ga ik kapot van binnen”, vertelt Bryan. Daisy probeert hen zoveel mogelijk te steunen. “Ik maak me veel zorgen om mijn vader en moeder. Wanneer ze verdrietig zijn probeer ik ze te helpen en ze weten dat ze altijd met me mogen praten.”

Uit angst hun ouders te belasten probeert het tweetal hun tranen zoveel mogelijk voor hen te verbergen. “Over mijn eigen verdriet praat ik maar af en toe met mijn vader en moeder, ze hebben zelf al zoveel verdriet dat ik ze niet ook nog lastig wil vallen met mijn verdriet”, vertelt Bryan. “Om mijn ouders te sparen huil ik vooral wanneer ik alleen op bed lig”, vult Daisy aan.

Om meer aandacht te vragen voor alle worstelingen en gevoelens die komen kijken bij het verlies van een broer of zus, hebben Bryan en Daisy een bijdrage geleverd aan het boek Onze band is nooit voorbij. “Vaak wordt alleen aan ouders gevraagd hoe het met hen gaat en niet aan de kinderen. Terwijl dat wel heel belangrijk is. Onze gevoelens moeten er ook mogen zijn”, vertelt Bryan.

Daisy hoopt dat door het boek meer begrip ontstaat. “Veel mensen denken: het overlijden van Youri is zes jaar geleden, dus het is verleden tijd. Ook krijg ik wanneer ik verdrietig ben heel vaak de reactie ‘komt wel goed’. Dat is echt verschrikkelijk, dan heb je dus geen flauw idee hoe het verlies van Youri voor mij is.”

Bryan en Daisy verwachten dat het verlies van Youri altijd veel pijn blijft doen, maar koesteren zijn laatste wens dat het gezin wat van hun leven maakt. “Het is nu moeilijk voor te stellen dat ik ooit weer echt gelukkig word, maar ik weet zeker dat Youri heel trots is als wij doorgaan met leven. En ik wil niks liever dan Youri trots maken”, vertelt Daisy.

Ze benadrukt dat Youri hoe dan ook altijd een groot deel van haar leven blijft. “Het klinkt misschien heel gek, maar ik wil niet dat het gevoel van gemis minder wordt. Ik vind het namelijk heel fijn om elke dag aan Youri te denken.”