Overleden Luuk (4) wordt intens gemist: ‘Ons gezin is nooit meer compleet’

“Luuk was super mooi, ondeugend, wijs en een hele dappere strijder. Ik ben enorm trots en dankbaar dat ik zijn moeder ben. Hij heeft mij sterker gemaakt. Het verdriet en gemis is groot, maar we zijn voor altijd samen één”, vertelt Marinka Peters.

Luuk is op 21 december 2007 geboren. Al gauw werd duidelijk dat hij ernstig ziek was, maar pas een paar jaar later werd hij gediagnosticeerd met een dodelijke energiestofwisselingsziekte. Toen Luuk slechts 4 jaar en 3 maanden oud was is hij overleden.

Gedurende Luuk zijn korte leven heeft Marinka 24 uur per dag voor haar zoon gezorgd. Ook na zijn overlijden is ze geen moment van zijn zijde geweken. “Luuk is gebalsemd en tot de crematie thuis geweest. Mijn man, dochter en ik hebben Luuk nog vastgehouden, geknuffeld en met hem gedanst. Overdag lag hij beneden en ’s avonds brachten we hem naar zijn bedje. Met mijn dochter ben ik elke avond naar de sterrenhemel gaan kijken welk sterretje Luuk is. Het waren ondanks het grote verdriet hele mooie, intense en liefdevolle dagen.”

Met pijn in haar hart denkt Marinka terug aan de ochtend voor de crematie, het moment dat ze Luuk voor het laatst zag. “Hij lag in zijn kistje en we hebben hem met het hele gezin heel veel kusjes gegeven. Toen ik hem mijn laatste kus had gegeven ging de deksel op de kist. Het besef dat ik Luuk nooit meer zou zien en aanraken was verschrikkelijk, mijn moederhart brak in meer dan duizend stukjes.”

Marinka is tot het laatste moment bij haar zoon gebleven. “We hebben het kistje zelf de oven ingeschoven. Het was heel zwaar om te doen, maar Luuk heeft nooit iets alleen moeten doen, dus bij dat laatste stukje wilde ik er ook voor hem zijn.”

Inmiddels is het ruim tien jaar geleden dat Luuk is overleden. Marinka’s zoon is nog elke dag in haar gedachten. “Soms vragen mensen of ik het al een plekje heb gegeven. Dan zeg ik: ‘een kast geef je een plekje, maar het gemis van je kind niet’. Dus ik geef het geen plekje, maar ik heb wel een manier gevonden om ermee te leven dat ons gezin nooit meer compleet is.”

En dat doet Marinka door Luuk altijd dichtbij zich te houden. “Ik heb hem als het ware bij me gepakt, het voelt alsof hij naast me staat. We zijn verweven met elkaar, met alles wat ik doe is hij erbij. Hierdoor kan ik ook best gelukkig zijn en genieten. Al ben ik nooit echt intens gelukkig.”

Voor Marinka is de decembermaand erg zwaar. “Dan ga ik Sinterklaasinkopen doen en kan ik niks voor Luuk kopen, dat is moeilijk. Ook van kerst zie ik het nut niet meer zo in. Op die dagen wordt het grote gemis extra pijnlijk duidelijk. Voor mij zijn die dagen echt een kwestie van uitzitten.”

In december is ook Luuk zijn verjaardag. Dat is een extra verdrietige dag. “Het gemis van mijn kind niet kunnen knuffelen en een cadeautje kunnen geven is moeilijk. Ik bak elk jaar een taart, maar terwijl ik dat doe denk ik: nu bak ik een taart voor een kind dat er niks meer aan heeft. Maar hij is wel die dag geboren en ik werd die dag de moeder van Luuk. Dus die dag moet gevierd worden.”

Luuk is niet alleen in het hart van Marinka, maar in het hele huis volop aanwezig. Er hangen veel foto’s. En zijn urn, een hart dat door vier handen wordt gedragen, staat in de woonkamer. Elke avond voor het slapen gaan loopt Marinka erlangs en wenst ze haar zoon welterusten. Haar ring met daarin as van Luuk doet ze nooit af.

Ook is er troostkonijn Luukje. Een knuffel die grote zus Iris kreeg toen ze wist dat haar broertje zou komen te overlijden en naar hem is vernoemd. “Het troostkonijn draagt een T-shirt die Luuk ook had en ligt nog steeds bij mijn dochter in bed. Wanneer iemand in ons gezin verdrietig is, pakt Iris het inmiddels versleten konijn erbij. Dat geeft troost.”

Troostend is ook Wereldlichtjesdag. Niet alleen voor Marinka, maar ook voor haar man Gert, dochter Iris en jongste zoon Bas. De 7-jarige heeft Luuk nooit ontmoet, maar door alle verhalen en foto’s zijn grote broer ook in zijn hart gesloten.

Het gezin gaat elk jaar naar Wereldlichtjesdag in de Stevenskerk in Nijmegen. Tijdens de bijeenkomst worden voor overleden kinderen kaarsjes aangestoken en hun namen hardop genoemd. “Het is voor ons een hele belangrijke dag. Wanneer de naam van Luuk door een ander wordt genoemd, krijg ik kippenvel tot aan mijn tenen. Het is zo mooi. En dat iedereen die daar is hetzelfde voelt, geeft een groot gevoel van saamhorigheid en erkenning. Dat is heel fijn.”

Voor Marinka symboliseert Wereldlichtjesdag dat haar geliefde zoon nooit wordt vergeten. “Op deze dag staan we extra stil bij het overlijden van Luuk en hoe enorm veel we hem missen. Hij is nog elke dag een groot deel van ons leven. Luuk hoort bij ons gezin en we houden voor altijd van hem.”