Drachtige pony verscheurd en aangevreten in wei gevonden

Van der Slikke had de pony's niet bij huis staan, maar verderop, in een weiland in de bossen bij Schaarsbergen. Het is een plek waar auto's niet mogen komen. Wandelaars en mensen die een hond uitlaten komen erlangs, dat is het wel zo'n beetje. Van der Slikke had vier van zijn circa dertig pony's er sinds september gestald, na het hooiseizoen, omdat het gras in het weiland door het fraaie najaarsweer fors was gegroeid.

Een medewerker van Geldersch Landschap en Kasteelen zag dinsdagochtend raven bij een kadaver in het weiland. Hij nam contact op met Van der Slikke, die het weiland huurt, en liet hem erbij komen. Voor de gepensioneerde hobbyhouder was vrij snel duidelijk dat een wolf zijn jonge Appaloosa te grazen had genomen.

Het is meer dan een vermoeden, zegt hij. "Een hond pakt een dier van achteren, een wolf pakt het juist bij de keel. De pony heeft duidelijk twee gaatjes in de keel staan, met een afstand ertussen die overeenkomt met de afstand van de hoektanden bij een wolf. Een wolf perforeert de luchtpijp en verstikt het dier, om het daarna op te eten", aldus Van der Slikke, die zich in die gedachte gesterkt voelt na een gesprek met een taxateur.

Ergens wist hij wel dat het een keer zou kunnen gebeuren. "Ik hoorde een tijdje terug al dat er in de buurt een wolf was gesignaleerd. Maar wat had ik moeten doen? Een wolfwerend hek is geen doen, de pony's staan op een terrein van 4 hectare groot. Subsidie was geen optie, die is er alleen voor schapen- en geitenhouders. De enige optie was geweest de pony's weg te halen uit dat weiland en bij huis te houden. Dat had gekund. Maar ik kreeg niet de indruk dat de wolf vaker was gezien dan één keer. Het is niet alsof hij hier al gevestigd was."

Dinsdag haalde hij de drie andere pony's weg uit het weiland waar ze stonden. "Toen ik ze verzamelde, merkte ik dat ze veel wilder waren dan anders. Dat moet haast betekenen dat de wolf de hele club heeft opgejaagd, tot hij de kleinste van de vier te pakken had", zegt hij.

Dat de pony's niet meer op de plek des onheils staan, geeft Van der Slikke wat meer rust. Maar zekerheid heeft hij niet, weet hij. "Het doet wat met mijn vertrouwen, hè? Ik heb ze nu bij huis lopen, maar ook dáár kan een wolf bij komen. Wolven kunnen 's nachts enorme afstanden afleggen."

De ponyhouder wacht nu de uitkomsten af van het onderzoek van BIJ12. Die organisatie regelt voor de provincies de afhandeling van schade die door wolven is ontstaan.

Van der Slikke fokt en houdt de Appaloosa pony's al jaren. Een aanval van - vermoedelijk - een wolf op zijn dieren maakte hij nog niet eerder mee. Hij probeert er nuchter onder te blijven, maar het raakt hem wel degelijk. "Zo'n kadaver ophalen, daar word je niet vrolijk van. Ik heb die dieren omdat ik ervan houd. En dan gebeurt zoiets. Het was nog een jonge merrie, drachtig bovendien. Ik had de hoop dat er in het voorjaar een veulen zou komen. Dat zal nu niet meer gebeuren."