Eindelijk keert veteraan Bill (98) terug op de Ginkelse Heide: 'Hij schaamde zich'

"Het is leuker dan de vorige keer", zegt de veteraan met veel gevoel voor understatement, als hem gevraagd wordt hoe hij het vindt om na zo'n lange tijd terug te zijn op de plek waar hij, hangend in de lucht, onder vuur genomen werd - en waar zo veel van zijn kameraden sneuvelden.

Dochter Judy weet wat er schuil gaat achter zijn relativerende humor. Naast de ellende van toen is er ook de schaamte over het mislukken van de operatie. "Hij schaamde zich zeer", vertelt zij. "Hij dacht dat hij het erger had gemaakt voor de Nederlanders. Al die onschuldige slachtoffers die vielen, al die gebouwen die vernietigd werden, doordat zij zich terugtrokken."

Daarbij werd zijn bataljon in de strijd vrijwel weggevaagd. "Hij heeft veel geworsteld met overleversschuldgevoel", zegt Judy. "Waarom ben ik niet gestorven en die ander wel? Hij is nu 98 jaar en het heeft al die jaren geduurd om te zeggen: ik wil nu terug."

Na jaren van het onderwerp ter sprake brengen kwam dit besluit voor de familie onverwacht. "Hij zei ineens dat hij bloemen op het graf van de jongens wilde leggen", vertelt Larders dochter. "En aldus geschiedde. We hebben het geregeld en vandaag hebben we bloemen op hun graf gelegd. Het was prachtig."

Er is duidelijk een last van Larders schouders gevallen. "Ik nam een paar weken geleden een foto van hem op zijn verjaardag", vertelt Judy. "Het was een mooie foto, maar als je hem naast een foto legt die ik hier genomen heb, ziet hij er twintig jaar jonger uit."

Zelf geeft Larder ook aan heel content te zijn met het bezoek waar hij zo lang tegenop moet hebben gezien. "Ik beleef de oorlog niet opnieuw, ofzo", zegt hij. "Het bezoek herinnert aan toen ik hier was en hoe vriendelijk de Nederlanders toen waren. Maar we zijn ook altijd vrienden geweest, toch? In de oorlog kwamen we om onze vrienden te helpen."