De dochter van Mariët werd twee jaar geleden vermoord

Het zal haar altijd bij blijven, die fatale dag. En vandaag precies twee jaar na dato bepaalt de dood van haar dochter haar leven voor een groot deel. "Je probeert wel af en toe te genieten, maar er is altijd een ondertoon. Zo hadden we een tijd geleden de woonkamer veranderd. Toen wou ik meteen een foto naar Shelley appen. Je weet dat het niet kan, maar je voelt toch de behoefte dat soort dingen met haar te delen. Net zoals vroeger."

Ook zijn er op bepaalde vragen rondom de moord (officieel doodslag) nooit antwoorden gekomen. En dat maakt het verwerkingsproces ook lastig. De dader heeft wel een verklaring afgelegd over zijn gruweldaad, maar ook daarin blijft een aantal vragen onbeantwoord.

"En er zijn tijdens het onderzoek fouten gemaakt door de politie en het Openbaar Ministerie", zegt Mariët. "Er misten na de moord bijvoorbeeld spullen uit de woning van Shelley."

En dan was er nog de brief die Mariët plotseling kreeg van de dader. Een paar maanden na het drama. Per aangetekende post 26(!) kantjes, een kopie van een handgeschreven versie. Het was een brief die Tonnie E. aan zijn familie, vrienden (zo blijkt uit de tekst) stuurde vanuit de gevangenis.

En dus ook naar Mariët, de moeder van zijn slachtoffer. Een brief over het leven in het huis van bewaring, maar ook over de relatie tussen Tonnie en Shelley. "Maar er stonden ook intieme dingen in. Ik dacht echt: what the fuck!"

Maar wat doe je dan op zo'n dag twee jaar later? "We hebben een afspraak bij het Openbaar Ministerie in Arnhem. Omdat we nog zoveel vragen hadden, hebben we toestemming gekregen om foto's in te zien die gemaakt zijn van hoe ze het huis aantroffen. Ja, het is een bizar toeval dat het precies op die dag is. Het zal wel zwaar worden. Er zijn ook foto's bij van het lichaam van Shelley."

"Verder laten we een advertentie plaatsen in de plaatselijke krant hier. Het is een gedicht met een foto van Shelley. We willen laten zien wat voor impact het heeft. En 's avonds komen we met onder anderen vriendinnen van Shelley bij elkaar om haar te herdenken."

De reacties die Mariët na de dood van Shelley kreeg waren verschillend. Zeer verschillend. "Er zijn mensen die de kant van de dader kiezen, en zeggen dat ik dingen verzin. Dan denk ik: hoezo verzin ik dingen?! Er zijn gewoon foto's van de politie van hoe ze was toegetakeld. Ik hoef niet te verzinnen hoe gruwelijk dat was!"

En ja, er zijn ook mensen die zeggen dat het leven verder gaat. "Je moet verder, en niet in de slachtofferrol blijven, zei iemand tegen me. Dan denk ik: ja wacht maar tot jou zoiets overkomt. Dan weet je hoe het is."

Er zijn gelukkig ook mensen die nog wel regelmatig contact zoeken na het drama: Bijvoorbeeld een ouder echtpaar dat een paar huizen naast Shelley woonde, de overbuurvrouw, maar ook is er contact ontstaan met nabestaanden van andere slachtoffers van partnerdoding.

Het liefst had Mariët gezien dat de dader levenslang had gekregen. Maar op het moment dat Tonnie E. voor de rechter moest verschijnen, was dat voor doodslag niet mogelijk.

Het werd tien jaar cel plus tbs met dwangverpleging. Het Openbaar Ministerie vond dat van moord met voorbedachte rade geen sprake kon zijn. Daar heeft Mariët ook nog steeds haar twijfels bij.

Twee jaar later laat de dood van Shelley haar nog steeds niet los. Heel soms, maar dan is er achteraf ook een soort schuldgevoel, merkt Mariët bij zichzelf. Zoals laatst op vakantie in het buitenland. De afleiding komt soms ook van anderen.

"Soms ook op een hele rare manier", lacht Mariët. "Bijvoorbeeld als iemand ergens mee zit, en zich vervolgens verontschuldigt omdat ik veel ergere shit heb meegemaakt. Dan zeg ik: nee dat geeft niks, het is heerlijk om even de shit van iemand anders te horen."

De zaak heeft in Ede voor flink wat spanningen gezorgd. Zowel slachtoffer als dader komen daar vandaan. En wat een aantal dingen betreft is Ede nog steeds een dorp. Heel veel mensen kennen elkaar. En na de dood van Shelley leken er wel twee kampen te ontstaan, dat rond het slachtoffer en dat rond de dader.

Op onder meer Facebook werden hatelijke reacties uitgewisseld. En er verscheen rond Kerst een post op Facebook met een foto van Tonnie in zijn cel. "Dat zetten ze (de familie van Tonnie, red.) dan openbaar op Facebook. Terwijl het gewoon verboden is om zo'n foto in de gevangenis te maken."

Zelf verscheen Mariët regelmatig in de media na de dood van haar dochter. Een groot artikel in dagblad De Gelderlander, interviews met Omroep Gelderland en Hart van Nederland. En onlangs nog op Radio 1.

"Ik doe het om Shelley's naam in leven te houden. Ze mag niet vergeten worden. En om de mensen in de regering toch een beetje wakker te schudden. Ze hebben geen idee waar nabestaanden allemaal tegenaan lopen."

Mariët en haar vriend troffen, nadat de woning van Shelley was vrijgegeven, nog de bloedspetters op de muur aan en moesten het zelf maar schoonmaken. "Daar is dus helemaal niks voor geregeld", zegt Mariët. "Dat gaat nu wel veranderen gelukkig."