Paardjes Dex en Charlie brengen ouderen tot rust

Het zijn de twee paardjes van Stichting Therapiepaardje in Heteren. Esther Terlingen heeft deze stichting onlangs voortgezet op de boerderij die zij samen met haar man in Heteren heeft: "Ik ben zelf als vrijwilliger begonnen bij de stichting toen deze nog in Deventer zat. Na een aantal jaar gaf het bestuur van de stichting aan te willen stoppen en dat vond ik zo jammer. Ik heb toen met mijn man overlegd en zo zijn de elf paardjes naar Heteren verhuisd, waar we een mooi wei en alle ruimte hebben".

Met de Amerikaanse minipaardjes van de Stichting Therapiepaardje gaat Esther langs verzorgingshuizen en andere zorginstellingen; "Ik doe dit eigenlijk omdat ik het enorm fijn vind dat we mensen kunnen helpen, door ze een stukje ontspanning, plezier te geven door middel van paarden. Dat is ook mijn passie, dus ik heb twee passies samen kunnen brengen", aldus Esther.

Het inzetten van paarden in de zorg is iets wat in Nederland nog niet zo bekend is volgens Esther. "Deze kleine paardjes hebben een vriendelijk en onverschrokken karakter en zijn vaak niet groter dan een flinke hond."

Paarden zijn volgens haar zo geschikt voor de zorg, omdat het kuddedieren zijn. "Een paard zal altijd kijken naar wat belangrijk is in een kudde voor het geheel. Dus als je iemand hebt die zwak is, dan zal het paard zijn best gaan doen om daar weer een geheel van te maken. Merkt het dier dat een cliënt gespannen is, dan zal het paard ervoor zorgen dat de cliënt weer ontspannen wordt, want dat is beter voor de kudde."

Om als therapiepaard ingezet te kunnen worden, volgt er wel vooraf een training. "We trainen ze op alles, het lopen op verschillende ondergronden, geluid, het zien van rolstoelen en dat doen we allemaal op basis van goed gedrag. Alles wat ze goed doen belonen we door het geven van iets lekkers, een aai of woorden. Wat ze niet goed doen, negeren we. En alles mag, maar niks moet. Ook blijven de paardje altijd met z'n tweeën, zodat ze contact kunnen houden met elkaar."

Dex en Charlie gaan tijdens hun bezoek aan Pieter Pauw langs verschillende kamers. Voor vrijwilligster Joke Versteeg is het haar twintigste bezoek met de minipaardjes: "Op het moment dat er connectie is tussen paard en mens voelen de paardjes dat gelijk en worden ze rustig en relaxed. Dat kun je ook goed aan ze zien, want dan gaan de ogen een beetje dicht en gaan ze op rust staan. Dat is ook een teken dat de paardjes het ook fijn vinden."

Voor Joke geeft het vrijwilligerswerk bij de stichting heel veel voldoening; "Het is vooral de kracht van gevoelens van mens en dier naar elkaar. Mensen zie je ontspannen en soms komt er een lach op het gezicht en beginnen dan soms ook spontaan te vertellen wat voor dieren ze zelf vroeger hebben gehad."

Om bezoekjes te kunnen blijven afleggen is de stichting op zoek naar vrijwilligers. Esther: "Het is een hoop werk om de stichting draaiende te houden. We zijn echt afhankelijk van vrijwilligers die willen helpen met stalwerkzaamheden, het klaar maken van de paardjes voordat ze op bezoek gaan, maar ook het begeleiden tijdens de bezoeken", legt Esther uit. Vrijwilliger Joke raadt het aan: "Loop een keer mee, wie weet word je geraakt en zeg je dit wil ik ook doen. Ik ben er voor gegaan en ik blijf het nog heel lang doen."