Rijk van Nijmegen

Ashley werd twee keer uit huis geplaatst en belandde op straat

Ashley werd twee keer uit huis geplaatst.
Ashley werd twee keer uit huis geplaatst. © Omroep Gelderland
NIJMEGEN - Ze was net twee jaar en zat met haar hand op het raam achterin een politieauto. Door het glas keek ze naar haar ouders, maar die keken weg. Ashley werd uit huis geplaatst, omdat haar ouders niet goed voor haar zorgden. Na jaren in een pleeggezin te hebben gewoond gebeurde het weer: voor de tweede keer een uithuisplaatsing.
Voor haar was het de bevestiging van iets wat al jaren door haar hoofd spookte. "Niemand houdt van mij, concludeerde ik. Dat was pijnlijk", vertelt Ashley in de documentaire Buitenstaanders, dakloos in Nijmegen. Na drie jaar in de jeugdzorg kwam ze op straat te staan en werd ze dakloos.

Vroeg in de kroeg

Het verhaal van Ashley begint al op jonge leeftijd. Toen ze nog geen twee jaar oud was zat ze al met haar ouders in de kroeg. "Mijn ouders zaten zich daar te bezatten en ik keek ernaar. Op een gegeven moment heeft iemand een melding gedaan en kwam het balletje aan het rollen."
Op 2-jarige leeftijd kwam ze in een pleeggezin terecht. "Die mensen hebben mij in huis genomen. Zij kozen ervoor om van een kind te houden wat niet van hun was. Ze kozen ervoor mij de liefde te geven die mijn ouders niet konden geven."
Bekijk de documentaire over Ashley:

Trauma

Maar toen Ashley in de pubertijd kwam, rond haar vijftiende, barstte de bom van haar trauma. "Ik begon al mijn emoties, van blijheid tot verdriet, om te zetten in woede. De pleegouders die meer dan tien jaar voor haar zorgen konden het niet meer aan. Ze werd door jeugdzorg opnieuw uit huis gehaald. "Wat de precieze aanleiding was, weet ik niet meer. Maar ik respecteer nog steeds hun keuze."
Ze ging naar de jeugdzorg en verbleef in een gesloten jeugdinrichting. Daar zag ze de meest verschrikkelijke dingen, die 'een meisje van mijn leeftijd niet had moeten zien'. In de vijf verschillende instellingen waar ze zat, zag ze volwassenen met ernstige psychische problemen en was ze getuige van een zelfmoord.

Dakloos

Na haar 18e verjaardag stopte de zorg en kwam ze op straat te staan. "Alles wat ik had, was er niet meer. Ik had geen eten, geen drinken, ik had niks. Van de een op de andere dag werd ik dakloos. En waarom? Geen idee. Daar zal ik nooit antwoord op krijgen."
Uiteindelijk kwam ze in contact met de ouders van een vriend. Die namen haar in huis en zorgden dat ze bij de juiste instanties terechtkwam, door met een vuist op tafel te slaan. Inmiddels heeft ze haar eigen appartement en krijgt ambulante begeleiding. "Het vertrouwen dat ik niet meer had in de hulpverlenging heeft mijn ambulant begeleider vanaf nul weten terug te winnen."