Bernadette wacht na kanker al jaar op borstreconstructie: ‘Ik vind het zwaar’

“In september 2020 heb ik een dubbele borstamputatie gehad, omdat ik borstkanker had", vertelt de Nijkerkse. "Een heel heftige tijd. In mei werd bij mij ontdekt dat ik kanker had en dan beland je in zo’n onwerkelijke wereld van steeds maar weer naar het ziekenhuis. Ik denk dat ik in twee maanden tijd wel twintig keer in het ziekenhuis ben geweest. Op dat moment was het voor mij nog ondenkbaar dat ik mijn borsten zou laten amputeren, maar uiteindelijk werd duidelijk dat er niets anders op zat. Een heftige beslissing en vooral ook een pittige operatie.”

Bernadette besprak samen met een plastisch chirurg de opties voor daarna. “Omdat ik nog zo jong ben, kies ik niet voor siliconenborsten, omdat die om de vijftien jaar weer vervangen moeten worden en ik dan dus weer onder het mes zou moeten. De chirurg vertelde dat hij ook een borstreconstructie kan doen met eigen weefsel. Dat is gek hoor, dat hij in je buik knijpt en zegt: ‘Dat kan wel een kleine c-cup worden’.”

Op die operatie zit Bernadette nog steeds te wachten. “Natuurlijk zijn er patiënten die met veel ergere klachten zitten te wachten, maar ik vind het mentaal zwaar. Ik kan het niet afsluiten, doordat ik nog steeds op die operatie zit te wachten. En ik heb tot de operatie tissue-expanders, een tijdelijke oplossing die mijn huid opgerekt houdt tot ik de reconstructie krijg. Dat zijn tijdelijke siliconen, die niet fijn zitten."

"Ze voelen kouder dan mijn lichaam en minder soepel. Het zijn twee hobbels zonder tepels. Het voelt niet af. Ze zijn ook de hele tijd aanwezig. Samen met die constante stroom aan berichten over drukte in het ziekenhuis maakt dat dat ik steeds maar zit te wachten en ermee bezig ben. Ik kan deze moeilijke periode niet afsluiten en zit tegen die operatie aan te hikken.”

Het is ook geen kleine operatie die Bernadette nodig heeft. Het is een buikoperatie en dubbele borstoperatie in één keer. Ze zal zeker acht tot tien uur op de operatietafel liggen en moet daarna naar de intensive care. “En daarna ben ik weken uitgeschakeld, maar ik kan niets plannen qua vervanging op mijn werk, omdat ik niet weet wanneer ik aan de beurt ben.”

Meerdere keren heeft de Nijkerkse contact gehad met het ziekenhuis in Amersfoort waar ze onder behandeling is. “In februari werd ik gebeld dat het voor de zomer niet meer ging lukken; in juli kreeg ik een telefoontje dat het waarschijnlijk nog dit jaar werd; in september belden ze dat er nog één operatie zou worden gedaan en dat een andere mevrouw en ik allebei op de wachtlijst stonden. Het werd die andere mevrouw. Toen heb ik echt wel even zitten huilen."

In november kwam het bericht dat het dit jaar niet meer gaat gebeuren, maar misschien in januari of februari. "Door die telefoontjes krijg je steeds weer hoop en dan gebeurt het weer niet. Ik probeer er het beste van te maken, maar het is heel vermoeiend en ik voel me nog steeds niet weer mezelf.”