Zo houden verpleegkundigen het vol in deze zware tijd

"Eerlijk gezegd geloofde ik niet in corona", zegt Larbi Amrani uit Epe meteen als wij zijn kamer binnenlopen in Gelre ziekenhuizen in Apeldoorn. Hij ligt op bed, zuurstofslangetje in zijn neus. Verpleegkundige Ruth Noorderink loopt voorop in blauwe coronabescherming; cameraman Bo en ik erachteraan met medisch mondmasker, mutsje, spatbril, handschoenen en wit schort. Meneer Amrani klinkt benauwd. Hij hijgt ondanks de zuurstof. Maar hij begint meteen honderduit tegen ons te praten.

"Ik vond het maar onzin, die corona. Ik geloofde er niet in, maar nu wel. Meer dan honderd procent. Ik ben al vaak in het ziekenhuis terechtgekomen, zelfs een keer heel ziek met een salmonellabesmetting, maar dit? Dit is iets anders. Ik was zó ziek. Heb 16 dagen niet gegeten, terwijl ik een grote, sterke kerel ben die altijd aan het werk is."

Ruth vertelt dat meneer Amrani inmiddels aan de betere hand is. "Dankzij de goede zorgen van haar, van de dokters en van alle andere mensen hier. Echt chapeau! Ze zorgen zo goed voor me." Die dankbaarheid doet Ruth zichtbaar goed. Ze is blij dat hij weer opgeknapt is en straks naar huis gaat met een missie. "Alsjeblieft mensen", zegt hij, "neem dat vaccin. Ik heb me niet laten vaccineren en ik heb ontzettend spijt. Ik kan mezelf wel slaan. Eigen schuld, dikke bult, zeggen jullie dan hè?"

Hij maakt zich zorgen over zijn assistente die ook corona kreeg en op de intensive care ligt. Hij mist zijn kat. "Ik heb een hele leuke poes, waar ik dol op ben. Mijn vrouw zorgt nu voor de kat. Mijn vrouw is gelukkig net op bezoek geweest, dat is fijn. Maar ik mis de bossen in Epe, ik mis thuis zijn. Maar hier wordt wel heel goed voor mij gezorgd."

Een kamer verder kijkt Ruth naar de sondevoeding van Reina Schut. Mevrouw hoort slecht; ik moet hard praten om haar wat te vragen en dan vertelt ze een verdrietig verhaal. "Ik was aan het wachten op mijn booster en hield me zó goed aan de regels van afstand houden en toch ben ik ziek geworden. Heel ziek. Ik ben op de intensive care terecht gekomen, maar nu gaat het met kleine stapjes beter. Maar ik heb het moeilijk, want mijn man is net overleden." Haar ogen vullen zich met tranen.

Op de gang praat Ruth met collega's die vertellen dat het zo verschrikkelijk is dat mevrouw niet eens naar de uitvaart van haar man kon. Het raakt ze nog steeds. Ook al zijn dit verhalen die ze nu al bijna twee jaar meemaken. "We houden het vol door het samen te doen", zegt Ruth. "We hebben oog en aandacht voor elkaar, dat is heel belangrijk. En we proberen er samen wat van te maken. Dat houdt mij overeind."