Marjolein Bastin doet het rustig aan op de Veluwe

We kennen Bastin onder meer van haar werk in de Libelle, maar ook van kalenders en kaarten van het bekende merk Hallmark. Ze heeft vooral een sterke band met alles wat groeit en bloeit. "Ik kan niet zonder", vertelt Bastin. "Aan iedere tekening ligt een soort opwinding ten grondslag. Als ik een roodborstje zie zingen denk ik: dat zou ik wel willen tekenen."

De illustrator werd in 1943 geboren in het Utrechtse Loenen aan de Vecht. Vervolgens ging ze naar de kunstacademie in Arnhem. Dat bleek een succes te zijn, want daarna maakte ze werk voor grote bladen en kwam in de Verenigde Staten terecht. Maar met haar 78 jaar begint ze oud te worden, zegt ze. "Dat is iets wat je van tijd tot tijd probeert te ontkennen. Soms kan dat helemaal niet."

Haar ogen worden er niet beter op, terwijl die heel belangrijk voor haar zijn. "Ik ben gelukkig en rijk met alles om mij heen", vertelt Bastin. Ongerust is ze niet. "Ik wil mijn tijd niet besteden aan hoe erg het zou kunnen worden. Als ik een heerlijke dag heb, heb ik een heerlijke dag."

Bastin is een vrouw die nuchter in het leven staat, ondanks haar grote succes. Een podium voor haar werk vindt ze belangrijk. "Maar ik vermijd het echte contact met mensen", legt ze uit. "Maar toch maak ik het warme contact met mijn tekeningen. Als je mijn tekeningen ergens ziet hangen, zie je het niet direct, maar bij alles zit een tekst met wat uitleg. Het is een compleet verhaal."

Toen Hallmark haar vroeg om te illustreren voor de kaarten kwam ze in contact met de hele wereld. Van Amerika tot aan Japan. "Dat gaat heel erg vanzelf. Het praten doe ik met mijn tekeningen, dat is internationaal. Ik hou er geen rekening mee."

Wel zat er Amerika in verwerkt. "Dat is omdat ik daar zat, maar ik geloof niet dat iemand dat merkte. Ik heb sowieso niet het idee dat mijn tekeningen in dertig jaar anders zijn geworden."

De Veluwse maakte in haar carrière duizenden tekeningen. "Het zijn er vier- of vijfduizend", zegt ze. Al die tekeningen zijn bewaard gebleven. "Ik kan er geen afscheid van nemen. Ik hou van ze als van mijn kinderen, het zit geworteld in mij en in mijn enthousiasme. Misschien wel de reden waarom ik leef." Wat er na haar leven met de tekeningen gebeurd, heeft ze niet bedacht. "Dat laat ik aan Sanne, mijn dochter, over."

Weggooien is sowieso iets wat ze moeilijk kan. In haar schuurtje ligt van alles uit de natuur. "Ik kan niet ophouden met verzamelen, ook al heb ik het driedubbel. Ik gooi misschien eens in de tien jaar iets weg", vertelt ze lachend. Een deel van haar werk is nu wel buiten haar huis, namelijk in het museum. Eigenlijk hoort ze daar niet thuis, zegt ze zelf. "Ik zou niet weten naast wie ik zou durven hangen", aldus een bescheiden Bastin.

De komende maanden is in het Tegelmuseum in Otterlo een expositie van haar te zien, met haar werk wat geïnspireerd is op de Veluwe. "Eigenlijk deed ik geen tentoonstellingen en interviews meer. Maar Sanne herinnerde mij eraan dat ik altijd via mijn tekeningen praatte en ik nu de deur dichtdeed. Daarom is er nu toch weer een tentoonstelling."