Linda gaat slapen tussen de apen

De Apenheul bestaat vijftig jaar en dat wordt gevierd met een bijzondere overnachting die iedereen kan boeken. Je slaapt voor het verblijf van de orang-oetans. Ter plekke komt Linda erachter dat er maar één huisje is. Dat betekent dat ze is overgeleverd aan de apen en een gastvrouw.

Ik kom aan het begin van de avond aan vanwege een drukke werkdag en hoop tijdens mijn logeerpartij in de Apenheul wat rust te vinden. Bij aankomst staat gastvrouw Ilke Smeekens al in een golfkarretje op me te wachten. Ik ga naast haar zitten en we rijden de dienstingang van het park in.

Ik kan nog net lezen wat er op het hek staat dat achter ons sluit: 'loslopende apen'. Het voelt nu al als een spannend avontuur. En dat gevoel wordt alleen maar versterkt als Ilke mij vertelt dat wij de enige twee zijn die in het park slapen. Daar had ik niet op gerekend en dus vraag ik haar het hemd van het lijf: 'Kunnen de apen bij m'n huisje komen? Wat moet ik doen als er wat is?.' En ga zo maar door...

Aangekomen bij mijn verblijf is alle angst verdwenen. Wat een prachtige lodge. Een tiny house met alles erop en eraan. Keuken, zithoek, tv, twee slaapkamers en een badkamer. Zeer smaakvol ingericht.

Het huisje heeft een veranda en als ik daar zit, kijk ik uit op het eiland van de orang-oetans... 'Ik hoor niks, nog niet...' Volgens Ilke blijft het daarbij en ga ik pas 's ochtends de apen horen. Ik betwijfel het... De barbecue wordt voor me aangestoken en op mijn veranda (altijd al een keer willen hebben) geniet ik van mijn avondeten en de rust...

Ik ga op tijd naar bed, want de volgende ochtend krijg ik een exclusieve rondleiding voordat het park open gaat. Daarna heb ik een afspraak met dierenverzorger Cora Schout. Ik mag haar helpen met het voeren van de orang-oetans. Dat zijn intelligente beesten dus is het niet de bedoeling om het voer gewoon in een bakje te doen en neer te zetten. Ze moeten er wat voor doen!

Ik sluit de dag af in het losloopgebied, want dat is voor mij jeugdsentiment... Maar de beroemde doodshoofdaapjes, die uit nieuwsgierigheid op je kunnen springen, zitten vanwege corona tijdelijk achter netten. Toch blijven zij ook leuk en kun je er uren naar kijken.

Wat heb ik genoten van mijn overnachting in de Apenheul. Bij aanvang vond ik het spannend dat er maar één huisje is, maar dat maakt het juist zo bijzonder... Ik kom graag weer terug. Al is het alleen al om weer een keer een doodshoofdaapje op mijn schouder te voelen springen.