Nieuws
Clasien (81) herdenkt én herinnert de Slag om Arnhem: 'We moesten door'
ARNHEM - Jongere generaties herdenken hedendaags de afschuwelijke gebeurtenissen van de Slag om Arnhem, opdat het nooit meer mag voorkomen. Maar voor de oudste generatie is het niet alleen een periode om te herdenken, maar ook een pijnlijke herinnering die voor altijd op het netvlies gebrand staat. Zoals voor Clasien Teunis (81), die op 4-jarige leeftijd moest evacueren.
"Als ik aan de oorlog denk, dan denk ik aan drie dingen: angst pijn en honger." Teunis spreekt de woorden met veel overtuiging uit in de Week van Gelderland op TV Gelderland. De angst ervaart ze nog altijd. "Ik ben nog steeds bang dat alles afgenomen zou worden. Mijn kinderen, mijn vrienden, mijn familie. Alles." Maar ook de pijn is nooit verdwenen.
Clasien vertelde backstage haar hele verhaal, bekijk het hier.
Clasien vertelt haar verhaal over haar evacuatie uit Arnhem.
Toen haar ouders haar toentertijd vertelden dat het gezin moest vertrekken uit Arnhem, drong de ernst logischerwijs niet direct door bij Teunis. "We dachten dat we gewoon een stukje gingen wandelen. Maar we hadden al snel door dat het niet bij een paar dagen zou blijven."
Pop achterlaten
Het gezin liep steeds verder, net als tienduizenden anderen. "We moesten doorlopen in de stromende regen, op kapotte schoenen. Ik had een buikvliesontsteking, maar we moesten door. Er was voor ons gewoon geen plaats." Bij elke stop moesten er ook weer bezittingen worden achtergelaten. "Mijn pop achterlaten vond ik het allerergst."
Het tekende de kinderen. "Aan het einde van de tocht waren we echt veranderd", aldus de nu 81-jarige. "We kwamen uiteindelijk in Klarenbeek, bij een boer in een stal. De muizen en de ratten liepen door de kinderwagen en we kregen geen eten. Sindsdien heb ik een trauma voor muizen."
Vol veerkracht de toekomst in
Arnhem werd bevrijd en het gezin kon weer naar huis. Althans, bij aankomst bleek alles verwoest. Maar haar ouders toonden veerkracht. "We gaan weer beginnen met wat we nog hebben", zo herinnert Teunis zich een uitspraak van haar vader. En dat gaf en geeft haar moed.
Ze geeft lezingen aan kinderen op scholen om haar ervaringen door te geven. "Als je het hele verhaal vertelt krijgen ze tranen in hun ogen. Dan zeggen ze 'We gaan het thuis tegen onze moeder vertellen." Het verzacht wat, maar ondanks dat ze geen honger meer heeft, blijven de pijn en de angst.
