Beachvolleybalster Sanne Keizer opnieuw naar Spelen: 'Als moeder is het makkelijker relativeren'

Ze leefde naar eigen zeggen vanuit haar koffer. Van het ene naar het andere toernooi. Hotel in, vliegtuig uit met zware wedstrijden die elkaar in rap tempo opvolgden. Keizer genoot met volle teugen van haar topsportleven, maar begon ook steeds meer onrust te voelen in het lijf.

"Ik had vijftien jaar lang gereisd en was er gewoon klaar mee", kijkt ze terug op haar eerste periode. "Het maakte niet veel uit waar ik woonde, want alles stond in het teken van sport. Ik heb op de mooiste plekken gewoond hoor, maar merkte dat ik me graag wilde settelen. Ik wilde een thuis creëren en ook eens naar een verjaardag of een weekend naar mijn familie."

Sanne Keizer is neergestreken in Zutphen. Het is de vertrouwde grond van de Achterhoek. Samen met Madelein Meppelink, met wie ze over twee weken naar Tokio reist voor de Olympische Spelen, speelt ze in de Hanzestad een toernooi. Het topduo wint, zoals de inmiddels 36-jarige Keizer het graag ziet. Ze staat nog altijd bekend om haar ongekende fanatisme.

"Ik ben inderdaad fel, maar noem het vooral gedrevenheid", zegt ze tussen de wedstrijdjes door. "Ik wil gewoon nog steeds altijd winnen. Ook thuis met een bordspelletje heb ik daar last van. Het zit in mijn aard, zo ben ik opgevoed. Mijn vader was ook topsporter. We willen altijd de beste zijn. Dat felle zit nu ook weer heel extreem in mijn dochter."

Ze lacht breeduit. Moeder worden was een droom die vijf jaar geleden uitkwam voor Keizer. Samen met haar man, hij is bondscoach van de Belgische beachvolleyballers, kregen ze zelfs een tweeling. Topsport was ruim vier jaar lang even niet belangrijk in het leven van de Doetinchemse. "Met twee kinderen in mijn armen keek ik ineens naar de Olympische Spelen van Rio", weet ze. "Ook dat was topsport."

Het bloed kroop uiteindelijk waar het niet gaan kon en Keizer keerde terug op het zand. Waar ze met Marleen van Iersel de Spelen van Londen meemaakte in 2012, strijdt ze nu met Madelein Meppelink aan haar zijde voor het allerhoogste in Japan. "Ik wilde gewoon de beste speelster naast me. Dat is met Madelein gelukt. In het begin hebben we best even wat moeite gehad om aan elkaar te wennen. We zijn allebei direct en oprecht. Dan kan het wel eens botsen. Ik ben iemand die graag zegt zoals het is."

Mede door een verschuiving in het veld, raakten beide speelsters steeds beter op elkaar ingesteld. De overwinningen en daarmee het succes volgden snel. Binnen een half jaar werd het duo Keizer-Meppelink Europees kampioen. "Ik was blokker. Dat was niet zo'n succes, maar ik ben nu verdediger geworden", vertelt Keizer. "Ik voel me meer op mijn plek. Als personen zijn wij anders. Ik ben impulsief en geef graag leiding. Madelein is meer van de structuur en de tactieken. Dat werkt goed. We vullen elkaar aan. Alles is in balans."

Die balans is er volgens Keizer ook thuis, hoewel een strakke organisatie daarbij essentieel is. "Mijn man en ik zijn ook een topteam. Wat we willen is dat het leven van de kinderen ondanks ons topsportleven zo normaal mogelijk doorgaat. Ze slapen gewoon thuis en spelen met hun vriendjes. Dat lukt omdat we een vaste oppas aan huis hebben. Je zou haar een derde ouder kunnen noemen die we uiteraard heel zorgvuldig hebben gekozen. Zij is ook een belangrijke opvoeder in ons gezin. Als wij naar het buitenland moeten, komt ze en als we thuiskomen gaat ze weer."

De comeback van Keizer leidde dus opnieuw tot het summum voor een topsporter. Over een paar weken staat ze in het mulle zand van Tokio voor de tweede keer op het allerhoogste podium. "Ik wilde niet terugkeren voor de lol, maar om te winnen. Het gaat me om het spelen voor de medailles. Ja, dat is realistisch. We hebben ons de afgelopen jaren een hele steady basis getraind en kennen onze tegenstanders. Anders zouden we het ook niet zeggen. Ik heb er echt heel veel vertrouwen in."

Beachvolleybal is voor Keizer een verslavend spelletje. "Deze sport zit in mijn hart. De hoge mate van verantwoordelijkheid en altijd je mannetje moeten staan, past bij mijn karakter. Je kunt niet gewisseld worden als je eens een mindere dag hebt. Maar ook de buitenlucht, de sfeer en dat spelletje waar zoveel in zit maakt het prachtig. Daarnaast is het ook blessurevriendelijk omdat we op zand spelen."

"Ik merkte gewoon dat ik er nog niet klaar mee was", vervolgt ze. "Het liefste wat ik doe is moeder zijn en ik denk dat er ook een betere speelster door geworden ben. Dat ik nu ben gesetteld geeft me namelijk ook weer de rust om te reizen en dit te doen. Ik weet waar mijn kinderen zijn en waar mijn huis staat. Dat helpt me. In het verleden kon ik nog wel eens lang in een nederlaag blijven hangen. Ik wil nog steeds altijd winnen, maar heb er wel minder last van gekregen. Het is makkelijker relativeren nu ik weet dat ik echt iets heb opgebouwd."