Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Margot van Veen

Luister hier naar het fragment

Drie maanden geleden was ik voor het laatst te horen in dit programma.

En wat is er in de tussentijd veel gebeurd. Ik hoef u dat niet te vertellen. We hebben veel voor onze kiezen gekregen. Ieder van ons heeft zijn of haar eigen verhaal over de afgelopen maanden. Als ík terugdenk dan is er van alles door me heen gegaan.

Ik heb me onthand gevoeld, onveilig, verdrietig, bang. Werd stil van het verdriet of de wanhoop van anderen. Ook heb ik veerkracht gevoeld: ik kreeg energie van de saamhorigheid, van de inzet en de nabijheid in het ziekenhuis. Ik hoorde schrijnende en intrieste verhalen, maar ook verhalen van verbondenheid, van vriendschap. Van liefde door alles heen.

Ieder van ons heeft een eigen verhaal. En soms helpt het om er een verhaal naast te leggen.

Mijn collega vertelde me een verhaal uit de Bijbel dat hem bemoedigde.

Misschien kent u het wel, van Petrus die over het water naar Jezus toe wil lopen.

Het is het verhaal van de leerlingen die het meer oversteken en in stormachtig weer terechtkomen.

Te midden van die storm komt iemand hen tegemoet lopen, hoe onvoorstelbaar ook, Petrus springt overboord, loopt over het water en loopt naar die persoon toe. Op het moment dat hij zich realiseert wat hij doet schrikt hij; twijfelt hij, en verliest zijn vertrouwen. Verliest hij vaste grond onder z’n voeten. Maar voordat hij in het water zakt en kopje onder gaat is er daar een hand die hem aangereikt wordt. Het is het beeld van de hand die zo raakt.

De zee is een prachtige metafoor en het water wordt wel eens vergeleken met het leven,

de levenszee, het woelende water. Het lopen over het water is dan als het lopen over ons levenspad. Lopen over de chaos van het leven, de gekte van ons bestaan. Net zoals de storm op het meer kent ons leven woelige tijden. We hebben te maken met ziekte, met het overlijden van een dierbare, met afscheid van dromen en idealen. Met eenzaamheid. We worden overspoeld, verliezen de moed en dreigen kopje onder te gaan. En wat houdt ons dan overeind? Waar vind je houvast?

Misschien wel in de uitgestoken hand van de ander.

En ook al raken we elkaar momenteel minder aan, toch is er die uitgestoken hand. Een hand die zorgt dat je gaande blijft. In het ziekenhuis zie ik die uitgestoken hand. Verpleegkundigen, zorgpersoneel die hun hand uitsteken en de ander nabij zijn.

En ook buiten het ziekenhuis zijn veel voorbeelden waarin mensen hun hand uitsteken,

elkaar laten weten: ik laat je niet alleen. Mensen die hun hart laten spreken, en zich laten raken, die omzien naar elkaar. En zo met elkaar in verbinding blijven.

De uitgestoken hand is een hand die troost, die bemoedigt, die helpt om niet kopje onder te gaan.

Ja, er zijn moeilijkheden in ons leven, er is verdriet en we gaan soms, net als Petrus, bijna kopje onder. Maar kunnen we elkaar de hand reiken? En durven wij dan weer verder te gaan?

In verbinding blijvend met elkaar? En misschien brengen die handen wel verbinding tussen aarde en hemel, en laten ze íets van God zien. God die zegt: Ik zal er zijn voor jou.

Ik zie je, ik hoor je. Wees niet bang, Ik laat je niet alleen.