'De angst van de patiënten en de drive van de artsen maken indruk'

Klik klik, sop sop: de hele tijd, waar we ook lopen, zien we artsen, verpleegkundigen en onderzoekers de hendel indrukken van de handdesinfectiepomp. Die gewoonte zit er écht ingeramd. Bij het binnengaan of verlaten van een ruimte worden steeds de handen gedesinfecteerd. Mathieu Ponds, de producent en cameraman waar ik samen mee op stap ben, en ik moeten er echt aan wennen: zo vaak handen desinfecteren.

We zijn te gast in het Nijmeegse CWZ ziekenhuis. Ik merkte dat om mij heen het gevoel ontstond dat die corona wel een beetje weg was. Maar zag ook dat het de ziekenhuizen nog behoorlijk in zijn greep had. Ja, het aantal besmettingen nam af, de ic-opnames ook, het applaus voor zorg verstomde en we mochten weer wat meer.

Maar er lagen nog steeds veel zieken op de IC, op de verpleegafdeling; er lopen tientallen onderzoeken naar een medicijn én ondertussen probeert iedereen in het ziekenhuis de gewone zorg weer op te starten met de nieuwe anderhalve meterregels. Hoe doe je dat> Dát wilde ik laten zien en horen. En in het CWZ hadden ze er ook wel behoefte aan om te laten zien wat er nou in het ziekenhuis gebeurt. Of zoals Annemiek Harhuis, het hoofd van de intensive care in het CWZ tegen ons zei; 'Mensen hebben het gevoel dat het weg is, maar het is niet weg.'

En dat wordt ons duidelijk. Pijnlijk duidelijk. Ik had al zoveel nieuws over corona gezien en gehoord, dat ik er eigenlijk wel een beetje genoeg van had. Maar wat kwamen ze binnen: de verhalen van de patiënten die Mathieu en ik spraken. Toon Roosen, een boom van een kerel die bijna vijf weken op de ic lag en een schim van zichzelf is en moet huilen om hoe lief zijn zoons waren.

Guido Verbeek nog maar in de veertig, met een schat van een dochter. We zaten net naast hem toen verpleegkundige Maureen hem het nieuws kwam brengen dat hij naar de Sint Maartenskliniek mocht om te revalideren. Hij viel stil en begon te huilen. Hier had hij na al die weken in het ziekenhuis zó naar uitgekeken. Weer een stapje verder zetten.

Maar behalve de patiënten maken ook de artsen en verpleegkundigen indruk. Het is een cliché, maar het is ook waar: de liefdevolle toewijding van de verpleging; de enorme drive van artsen om íets te vinden om de patiënt beter te maken: wij hebben het gezien. 'Vooral dat ze zonder eigenbelang en angst zorgen voor patiënten die ook voor hen een potentieel gevaar vormen', zegt Mathieu tegen mij. 'Dat maakt indruk. Maar ook de rust in de hectiek. Gedreven en vol liefde voor het vak doen ze hun werk. En fijn voor ons: ze kunnen het ook nog eens mooi verwoorden', grijnst Mathieu.

Allebei zijn we ontdaan als we op de intensive care een patiënt in coma zien liggen die we twee weken daarvoor nog rechtop zittend op de verpleegafdeling zagen. Nu kijken we toe als hij door vier verpleegkundigen en een arts op zijn buik wordt gedraaid. Om beter de zuurstof binnen te krijgen. We praten met zijn volwassen kinderen en kunnen alleen maar met hen mee duimen dat het snel beter gaat.

Tijdens het filmen en de montage zijn we de hele tijd bezig om geen langslopende mensen of patiëntgegevens in beeld te brengen. En moeten we steeds letten op wat we aan moeten. Een lab-jas in het ene laboratorium; in het andere niet. Compleet beschermende kleding als we op de verpleegafdeling met een coronapatiënt gaan praten, maar geen bescherming als we een coronapatiënt op de intensive care filmen. Want die kan ons niet besmetten omdat hij aan de beademing ligt.

Wat ons in ieder duidelijk is geworden, is dat die corona nog lang niet weg is. En dat overal waar we komen artsen en verpleegkundigen die zorgen maken om een tweede piek. 'Bij die eerste wisten we niet wat ons te wachten stond', zegt verpleegkundige Helma Leijser. 'Als het nu weer gebeurd, weten we hoe veel en hard we moeten werken. Natuurlijk gaan we er dan weer volle bak voor, maar ik zie er wel tegenop.' Mathieu en ik houden meer dan ooit netjes anderhalve meter afstand. En ontsmetten en wassen onze handen nog vaker...

Of kijk hier de losse afleveringen van de serie Nu, in het ziekenhuis.