Oud-profvoetballer Gerdo Hazelhekke, een bijzonder buitenbeentje vol verhalen

Boeiend vertellen heeft hij altijd wel goed gekund. Daarover later meer. Talent voor zaken doen en succesvol ondernemen zat Hazelhekke ook al vroeg in het bloed. Het bracht hem onder meer tot vier sportzaken en een bedrijf in relatiegeschenken dat hij nu nog steeds runt samen met zijn vrouw Jeanne. 'Ik heb het vorige verkocht, maar we zijn na een paar jaar toch maar weer opnieuw begonnen. Het houdt me fit in mijn kop', lacht de levensgenieter uit Ede.

Natuurlijk kon Hazelhekke, vooral bekend als goaltjesdief van FC Wageningen, ook uitstekend voetballen. De geboren Utrechter groeide uit tot een populaire afmaker die tussen 1970 en 1982 uitkwam voor NEC, FC Wageningen en de volksclubs De Graafschap en Go Ahead Eagles. 'Een prachtig rijtje toch?' Nog altijd staat de inmiddels 70-jarige Gerdo Hazelhekke in de top 15 van meest scorende spitsen in het betaald voetbal.

'Ik had natuurlijk wel mazzel met talent', verklaart hij. 'Ik prees me gelukkig en dwong het stiekem ook wel een beetje af dat anderen de rotzooi in het veld voor mij wilden opruimen. Ik stond best vaak op de juiste plek en had gevoel voor scoren. Maar iemand als Guus Hiddink legde de ballen ook van 40 meter op mijn stropdas. En Eus van Vijfeijken was bij FC Wageningen ook een fantastische speler die precies wist waar ik veel aan had.'

'Ik heb na een mooie tijd bij de amateurs van Ede bij vier prachtige clubs gevoetbald en kon ook hogerop', vertelt Hazelhekke die vorig jaar nog zijn tweede huis verkocht in Florida. 'Tijdens het voetbal was ik al druk mijn sportzaken, dus ik ben nooit op de aanbiedingen van AZ'67, PSV, Sparta en FC Twente ingegaan. In de jaren tachtig kwam echter de klad in de economie en heb ik er drie gesloten of verkocht. Mijn ex-echtgenote is met de laatste winkel doorgegaan en dat gaat gelukkig nog steeds heel goed.'

Hazelhekke was ook nog beheerder van een import- en verkoopfirma in Amerika en zette in 2016 samen met Jeanne 'Hazelhekke Promotions' op. Verder is hij al 50 jaar lid van GemeenteBelangen Ede. Hij zit ook in het bestuur. 'Als je ergens kritiek op hebt, moet je zelf ook iets doen om het op te lossen. Voor veel mensen ben ik hier een vraagbaak en het geeft mij weer voldoening om onderdeel te zijn van zo'n gewaardeerde partij', zegt de lokale politicus.

Avontuurlijk en nieuwsgierig zijn woorden die wel bij hem passen. Hazelhekke zoekt graag contact met mensen. Enkele jaren geleden, hij had toch even niets anders te doen, kwam de voormalig profvoetballer terecht bij taxibedrijf Kleijer in Ede dat jaarlijks alleen al ruim tweeduizend ritten verzorgt van en naar Schiphol. Ook andere luchthavens worden door het bedrijf aangedaan. Maar sinds corona is het uiteraard iets rustiger geworden en krijgen barbecue-avonden en golfbanen ook bij Hazelhekke even voorrang. 'Ik sta met vrienden, nu het weer mag, best veel op de golfbaan.'

Als we vragen naar bijzondere verhalen achter het stuur van Taxi-Ede, gaat de oud-voetballer er eens goed voor zitten. 'Je zou er een boek over kunnen schrijven wat ik onderweg allemaal heb meegemaakt, merkt Hazelhekke terloops op. 'Het is eigenlijk wat jij ook doet als journalist. In een kort tijdsbestek probeer je wat interessants uit mensen te halen. Geleidelijk raak je daar bedreven in. De een is gesloten en gaat achterin zitten bellen. De ander wil voorin en vertelt. Dat voel je aan.'

'Ik zat eens naast een Generaal met bijzondere gaven', haalt hij een herinnering uit de oude doos. 'Die man kwam uit een armoedegezin in Zuid-Amerika en had zich onder meer Russisch, Chinees, Arabisch en Mandarijn eigen gemaakt. Zijn twee dochters zaten onderweg naar Schiphol achterin en één van hen kon volgens die Generaal heel goed tennissen. Hij gaf er hoog over op. Ze was klaar voor Wimbledon en je merkte dat vooral hij graag wilde dat ze verder ging.' 

'Maar zelf vond ze haar studie natuurkunde, scheikunde en filosofie ook heel belangrijk. In de spiegel zag ik dat ze dat leuker vond dan tennis. Ze schudde ook steeds nee als haar vader sprak. Ineens vroeg hij: 'Wat vind jij ervan?' En kijk, als ze mij iets vragen, dan mag ik er ook iets van vinden hè. Dus heb ik hem verteld over mijn eigen situatie. Dat mijn vader me stimuleerde, maar nooit meer dan dat. Hij legde er geen druk op.'

Taxichauffeur Hazelhekke laat een stilte vallen en vervolgt: 'Ik heb die man gezegd dat zijn dochter misschien ook maar moest doen wat ze leuk vindt. De schellen vielen hem van de ogen. Het meisje zei drie keer yes yes yes, nu hoort u het ook eens van een ander. Op Schiphol hielp ik hem met de koffers en plotseling werd de beste man emotioneel. Hij kon uiteraard best snel schakelen, want ik kreeg te horen dat ik hem goed had geholpen. Hij knuffelde mij en dat was zo warm. We hebben overigens contact gehouden.'

Het tweede verhaal dat Hazelhekke opdiept uit zijn taxiritten is ronduit bizar. 'Drie jaar geleden zat Kleijer net voor Koningsdag in nood', begint hij. 'Of ik snel naar het Marriott bij Schiphol wilde gaan. Ik ontmoette Bernard, een boom van een vent. 140 kilo, zeker twee meter en onder de tattoos. Maar wel sympathiek met een koffer twee keer zo groot als toegestaan. Ik dacht, wat krijg ik nu weer in de auto? Hij had een Engels accent dat ik eerst niet kon thuisbrengen. Het bleek Australisch te zijn.'

'Bernard vertelde dat hij terug naar huis ging in Geelong, maar die stad zou ik waarschijnlijk niet kennen. Ik wist echter dat Geelong vlakbij Melbourne lag, omdat de zus van mijn moeder er in 1957 naartoe geëmigreerd was; mijn tante dus. Die zus, uit Huissen, was getrouwd met ene Ben Hofstede. Ze kregen vier kinderen waarvan twee dochters en nu komt het: Eén van die dochters bleek de moeder van Bernard te zijn. En dus een volle nicht van mij. Ik krijg nu weer kippenvel als ik het vertel. En die nicht wist ook af van mijn bestaan. Ik heb de auto echt even aan de kant moeten zetten. Deze Bernard was dus een achterneefje van mij. We hebben nog bijna dagelijks contact met elkaar.'  

Mooie verhalen zou Hazelhekke ook wekelijks kunnen herbeleven met zijn oude makkers van FC Wageningen op de iconische Berg, het stadion van de voormalige profclub. De accommodatie verloederde na het faillissement, maar bloeit tegenwoordig als bijna nooit tevoren. 'Het veld ligt er beter bij dan ooit en de samenwerking met Fletcher Hotel de Wageningsche Berg is prima. Iedere dinsdag komen alle oud spelers er nog steeds om koffie te drinken', vertelt Hazelhekke. 'Nee, ik ben er eigenlijk nooit, heb te vaak andere afspraken. Het wordt me niet echt in dank afgenomen, maar ach, een buitenbeentje ben ik altijd geweest.'

Aan Hazelhekke wordt wel eens gevraagd of hij vindt dat de staantribune zijn naam had moeten krijgen. Dan is het antwoord positief. 'Die tribune is inderdaad gefinancierd dankzij mijn transfer naar De Graafschap. Anders had hij er nu niet gestaan. Dit klinkt misschien als een open sollicitatie, maar het is wel wat ik leuk zou vinden. Net als de hoofdtribune de naam van Charley of Ton van de Weerd zou moeten hebben.'

'Ach ja dat stadion', mijmert Hazelhekke nog eens. 'Het was toch een soort bastion hè? Als je die berg dan op kwam rijden.. Tegenstanders wisten dat ze het moeilijk zouden krijgen. Dat hielp ons natuurlijk. Het was heerlijk kneuterig en met de toeschouwers kon je tijdens een wedstrijd bijna in gesprek. Zo dicht zaten de mensen erop. Ik heb twee keer voor Wageningen gespeeld en een hartstikke leuke tijd gehad. Dat maakt me trots. Ja, mijn hart ligt daar best wel.'