Na inktzwarte periode, met 23 coronadoden, probeert zorginstelling de draad weer op te pakken

Normaal gesproken is een verzorgingstehuis onderdeel van de samenleving. Mensen lopen in en uit. Op het hoogtepunt van de crisis was het in Brinkhoven alsof je een compleet andere wereld binnenliep. Van de 70 bewoners waren er 25 tegelijk besmet met het coronavirus.

In de praktijk betekent dat dat verpleegkundigen alleen naar binnen mogen als ze compleet ingepakt zijn: 'Het leken wel maanmannetjes.' Een groot deel van het personeel werd ook ziek. 'Zonder de hulp van defensie hadden we het echt niet gered.' Directeur Jos Bleijenberg is net een paar dagen vrij geweest, om even bij te komen. ‘Ik werk al jaren in de zorg, maar dit heb ik echt nog nooit meegemaakt. Het leek binnen op de beelden die ik op tv zag tijdens de Ebola-uitbraak in West-Afrika.’

Die tijd is inmiddels voorbij, want er is al drie weken geen coronageval meer geconstateerd. Medewerkers zijn gewend geraakt aan de beschermende materialen. De deuren van de kamers gaan voorzichtig open. Bewoners die het fijn vinden, mogen in kleine groepjes én op anderhalve meter afstand van elkaar koffie drinken.

'Beetje bij beetje praten we de bewoners bij en moeten we ze dus ook vertellen dat er mensen overleden zijn. Dat is heel verdrietig, maar aan de andere kant zien we ook hoe gelukkig mensen zijn dat ze weer hun boterhammetje samen kunnen eten en de krant weer wordt voorgelezen', zegt Judith Kruizenga. Zij is kwaliteitsverpleegkundige en opgelucht dat er weer tijd en ruimte is om met aandacht te zorgen voor de bewoners. 'Het enige dat enorm wordt gemist is familie. Daar vragen de bewoners dagelijks naar.’

Net als andere verzorgingshuizen wordt er in Brinkhoven gevideobeld, staan er dagelijks familieleden voor het raam te zwaaien en zijn er 'heg-gesprekken'. Over de heg, op zo’n twee meter afstand mogen bewoners een praatje maken met hun familie. Zo ook Gerrit van Leeuwen. Zijn Jennie woont sinds een tijdje in Brinkhoven en over de heg kunnen ze elkaar weer even spreken. Het echtpaar is bijna 65 jaar getrouwd, maar hoewel ze het allebei graag willen, mag er niet gekust of geknuffeld worden.

Directeur Bleijenberg denkt samen met zijn medewerkers over hoe de komende tijd eruit moet zien. ‘Kwaliteit van leven is ook contact met je familie. We moeten erover nadenken hoe we - als het weer mag - mondjesmaat mensen kunnen toelaten.’ Dat moet uiteraard in goed overleg met de families, legt hij uit. Want de schrik zit er goed in.

Nu de storm wat is gaan liggen, komt ook het besef van wat ze hebben meegemaakt. Verpleegkundige Kruizenga: ‘Wat ik nooit zal vergeten is de saamhorigheid in het team en ook het besef van hoe belangrijk het is om de tijd te nemen voor de zorg van mensen.’ Met meer bewuste aandacht dingen doen noemt ze dat. Dat is ook wat directeur Bleijenberg meeneemt: 'Door zo’n crisis valt alles weg en dan zie je wat echt belangrijk is.’