CORONACOLUMN | Bart Voskamp past risicomanagement toe

'Vorige week werd ik op het matje geroepen door mijn vrouw en mijn drie kinderen. Op ernstige toon klonk het: 'wil je er even bij komen zitten?' Achter de barbecue vandaan en op weg naar het terras waar de eettafel staat en de familie zit, dacht ik: dit moet ernstig zijn...'

'Evert, de oudste van de kinderen, nam het woord. 'Pap, wij vinden dat je misschien niet meer als een idioot door het bos moet rijden met je mountainbike. Je bent immers geen 20 meer!'

'Om die opmerking beter te duiden, is het goed dat ik uitleg wat er twee weken geleden is gebeurd. Ik reed met mijn corona-trainingsmakker Paul van Schalen (ook een ex-profwielrenner) door het bos bij Ede. Door de droogte was het mul, dus veel los zand. En Paul is iets jonger - en eerlijk gezegd ook iets handiger met de MTB.'

'Als man heb je normaal gesproken genoeg testosteron in je lichaam, ook na je vijftigste! Opgeven is voor mij geen optie als ex-topsporter. Over een heuvel naar boven het gas d’r op en dan weer hard naar beneden. Ineens klapte mijn voorwiel dwars en met een salto mortale vloog ik door de lucht. Een klap door de zwaartekracht bracht mij weer terug op moeder aarde.'

'Moeder aarde was mij echter niet goed gezind. Je wil door, dat is een soort overlevingsmechanisme. Maar in één klap verdween alle lucht uit mijn longen. Ik schrok me werkelijk kapot. Er ging van alles door mij heen. Dan heb je 25 jaar wedstrijden gereden en twaalf grote rondes overleefd. In een tijd dat je zonder helm (dat was toen nog) met 100 km/u de cols afdaalde. En zo ineens lig je in het zand van Ede te happen naar adem.'

'Om u gerust te stellen: ik ben nog fietsend thuis gekomen, maar tot op de dag van vandaag gekneusde ribben. Althans, dat is mijn diagnose. Het is nog steeds flink pijnlijk en slapen valt de laatste tijd ook niet mee.'

'Terug naar de barbecue, waar aan tafel dus zorgen werden geuit. Ik kon niets anders dan de familie geruststellen en beloven het wat voorzichtiger aan te doen. Met de gekneusde ribben gaat dat voorlopig wel lukken, kan ik u zeggen. Een kaars uitblazen is al een uitdaging.'

'Dus, wat is het ons waard om risico’s te nemen? En de hamvraag: wil je risicoloos door het leven? Nee, dat is onmogelijk en maakt het leven wel erg saai. Dan had ik bijvoorbeeld mijn prachtige sportloopbaan ook niet gehad. Ik zou het namelijk zo weer overdoen.'

'In deze tijd van corona, waar we allemaal onrustig worden, zou de meest risicoloze optie zijn om nog een jaar binnen te blijven, maar dat gaat ons echt niet lukken. Dit beginnen we steeds meer in te zien en die vrijheid geeft de overheid ons ook, beetje bij beetje.'

'Allemaal moeten we een stukje aan risicomanagement doen. Natuurlijk, naar buiten! Maar dan zoveel mogelijk risico’s mijden voor jezelf en je omgeving en bovenal het gezonde verstand gebruiken.'

'Ik zal straks ongetwijfeld weer achter mijn trainingsmakker Paul aanjakkeren door het mulle zand. Ik kijk er eigenlijk nu al naar uit. Maar dat doe ik dan wel met een stukje risicomanagement in mijn achterhoofd.'