Nieuws

Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Jan-Derk de Bruin

Legerpredikant Jan-Derk de Bruin
Laten wij het hoofd koel en het hart warm houden en figuurlijk de handen in één slaan.
Laten wij het hoofd koel en het hart warm houden en figuurlijk de handen in één slaan.
Luister hier naar het fragment
Ook ik behoorde bij het type mens toen Corona opdook in China ik dacht dat het voor ons hier niet zo'n vaart zou lopen.
Was ik te nuchter, liep ik weg voor de realiteit of..... ?
Ja de vraag is of je je kunt voorbereiden op scenario's die je voorstellingsvermogen te boven gaan.
Ongekend en ongebruikelijk zijn de woorden die onze minister president inzetten. 
Ik herken de prangende vraag die hij stelt "gebeurt dit echt...?"
Ik rij op maandagmorgen conform nieuwe wetgeving 100 km per uur op de snelweg waarbij ik mij de enige waan. 
Surrealistisch.
De vooronderstelde maakbare samenleving blijkt uitermate kwetsbaar in notime is alles anders...
We kunnen grappen maken over het virus.... en ik begrijp echt wel dat humor helpt om te relativeren.....maar het is niet grappig als ik bij mijn schoonouders voor het raam sta en niet naar binnen ga. Zij behoren tot de kwestbare, de genoemde risicogroep en we weten nog te weinig over het virus...de onbekende vijand en ik ontmoet in mijn werk nog teveel mensen. Ik kan hen - als mensen van de dag-  niet bij de hand pakken en even knuffelen ook al wil ik dat graag. 
Volgens mij is de vraag in deze dagen of wij als sterken bereidt zijn onze bewegingsvrijheid in te perken om het risico tot verspreiding en besmetting van kwetsbaren en risicogroepen te beperken.  En wie heeft ze niet in de eerste cirkel van relaties om zich heen ?
Als predikant werkzaam bij de krijgsmacht... zie en hoor  ik over de gevoelens die dit oproept ook onder militairen. Ook al zijn ze elk moment en voor elke missie inzetbaar, klaar om te doen wat er van ze word gevraagd. Ze zijn veelal nuchter en sterk, maar ik zie sluimerende zorg en onzekerheid. Je zult maar op missie zijn en de berichten horen uit Nederland van je vrouw en kinderen.  Dan wil je toch het liefst daar zijn waar je dierbaren zijn......? Tegelijk Ik realiseer dat velen van ons te ver verwijderd zijn van familie, vrienden, dierbaren.
Wat kunnen we doen....?  we mogen niet veel meer......! 
Daar waar wij normaal leven met de gedachten: hoe groter hoe beter, de wereld verweg onder hand bereik is.... worden we nu teruggeworpen op de vierkante meter van ons eigen bestaan.  Er word van ons gevraagd het leven klein te maken en dichtbij te leven.   De vraag is of we dat nog kunnen.... het voelt ongemakkelijk... we zijn het verleerd wellicht.
Ik heb niet de pasklare oplossingen.
Ben wel van mening dat het oude adagium "rust, reinheid, regelmaat' ook nu blijft opgaan.  Ondertussen houden we elkaar in het oog... daar waar het offline niet kan doen we het online...wat een zegen in deze tijd. 
Als wij het hoofd koel en het hart warm, figuurlijk de handen in één slaan... mogen we ons ook gedragen weten door Hem niet geplaagd word door welk virus dan ook en beloofd dat Hij ons nooit uit handen zal laten vallen.
Laten we genade hebben naar en voor elkaar.
Ik wens u gezondheid en creativiteit in het vinden van wegen tot leven in deze tijd.
💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip of opmerking voor de redactie? Stuur ons een bericht op 06 - 220 543 52 of stuur een mail: omroep@gld.nl!