Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Marije Klein

Luister hier naar het fragment

Hé, leuk je te zien, hoe gaat het?

Goed! Met jou?

Ook goed.

Fijn.

Heel vaak zijn we samen, met zijn allen. Al die mensen die me vragen hoe het gaat.

Mijn innerlijke stem praat mee. Schreeuwt bijna of die ander wil vragen hoe het écht met me gaat. Wat zou dan mijn antwoord zijn?

‘Best oké. Meestal best goed, we zijn gezegend. Maar ik worstel met de dingen in het leven. Maak me zorgen over de toekomst van mijn kinderen en de toekomst van de wereld. Ik maak soms ruzie met mijn man, terwijl ik dat helemaal niet wil. En weet je, mijn vader wordt zo oud, ik ben bang hem te verliezen.’

En als ik dan nog eens vraag, en met jou? Wat zeg jij mij dan?

‘De stemmen om mij heen verstommen soms. Ze zijn er wel, maar ik hoor ze niet. Ik voel me vaak alleen. Ondanks al die stemmen om mij heen.’

Waarom vragen we hoe het met iemand gaat, als we het ‘echte antwoord’ bijna nooit krijgen? Of is dat juist de REDEN dat we die vraag stellen? Beleefdheid, een ijsbreker, maar zeker niet bedoeld om zieleroerselen boven tafel te krijgen.

Wat zou het mooi zijn als die ene vraag, hoe gaat het met je, verheven wordt tot een échte vraag, met échte antwoorden. En dat we dan ook écht luisteren naar elkaar.

Zoals alles in het leven, begint ook dit weer bij mezelf. Dus voortaan stel ik de vraag nét een beetje anders.

Hé, leuk je te zien, hoe gaat het écht met je?

Wat zou je antwoord zijn?