Anouk beleeft haar voetbaldroom op Aruba

Anouk werkt op Aruba als leerkracht. Ze kreeg drie jaar geleden de kans om daar aan de slag te gaan. 'Het bevalt zo goed dat ik steeds verleng', lacht ze. En dat komt ook doordat ze in Aruba maar korte dagen maken op school. 'In Nederland werk je super lang, maar hier houd je best veel tijd over. Ik sport dan ook veel in mijn vrije tijd.' 

Dat deed ze in Nederland ook al. Ze speelde als middenvelder in Dames 1 bij Wolfersveen. Dat was toen nog in de vierde klasse. 'In het jaar dat ik wegging werden we kampioen in de vierde klasse.'

Daarna was het alleen niet vanzelfsprekend dat Anouk op Aruba verder ging voetballen. 'Je hoort hier vrij weinig over het voetbal. Ik ben eerst gaan beachtennisen. Later ging ik op zoek naar een club en die vond ik in januari 2018. Het is alleen best gek hier, er is maar één klasse en het draait elk jaar om dezelfde vier teams. In de finales om het kampioenschap kom je elk jaar dezelfde teams tegen. Maar inmiddels heb ik al twee kampioenschappen meegemaakt.' 

En vanaf toen ging het hard. Toen Anouk even in Nederland was, kreeg ze een appje van een vreemd nummer. 'Het was de coach van de nationale selectie van Aruba. Of ik mee wilde komen trainen. Ik dacht, dit is wel bijzonder. Ik had namelijk niet verwacht dat je daar als Nederlander tussen zou komen, helemaal omdat ik natuurlijk de Nederlandse nationaliteit heb.' Maar dat was geen probleem, want met de Nederlandse nationaliteit mag je uitkomen voor het Arubaanse elftal. 

Maar Anouk's verhaal gaat nog vérder. Aruba vertrekt dit weekend met twintig vrouwen naar Trinidad en Tobago voor het Olympisch kwalificatietoernooi. 'We trainen veel hoor, maar we zijn absoluut het zwakste team dat naar het kwalificatietoernooi gaat. Ik denk niet dat we echt kans maken. De eerste wedstrijd is ook tegen Trinidad en Tobago, dat schijnt een zware ploeg te zijn. We gaan het zien, maar dit is toch leuk om mee te maken. Weer een avontuurtje erbij.' 

Aan het avontuur kleeft één nadeel. Bluemink hoeft niet meer te verwachten dat ze ooit voor het Nederlandse nationale team uit mag komen. 'Haha, de coach zei dat ik me dat wel goed moest beseffen. Maar dat is niet zo'n groot probleem hoor. Ik had niet het idee dat ik dat ooit zou bereiken.' 

En nu is het tijd voor Anouk om hard het Arubaanse volkslied te stampen. Want dat moet je natuurlijk meezingen als je interlands speelt. 'Maar geloof het of niet, ik kom redelijk ver. Ik ben leerkracht hè, we moeten dit op school ook leren.' 

En daar pakt de Wolfersveense meteen nog een punt. Moet ze geen les geven dan de komende weken? 'Nee, ik krijg vrij vanuit het werk omdat ik opgeroepen ben voor het nationale team. Ze moeten je dan vrij geven.' 

Het klinkt allemaal als een mooie droom. Maar de middenveldster weet nog niet hoelang ze dit vol blijft houden. 'Het is absoluut grappig om mee te maken, maar het voetbal is heel anders dan in Nederland. Ik ben ook meer van het natuurgras, het is hier allemaal kunstgras of zand. Je hebt hier ook maar een aantal stadions en de wedstrijden worden doordeweeks gespeeld om 20.00 uur. Je kunt dus niet even blijven hangen als je de volgende dag moet werken.' 

Maar aan de andere kant leeft het voetbal wel in Aruba. 'Tijdens de play-offs om het kampioenschap ligt er een rode loper uit en klinkt het Arubaanse volkslied. Die finales zijn ook op televisie.' 

Anouk lijkt wel te twijfelen of ze nog lang in het nationale team blijft voetballen. 'Het is heel bijzonder om er te trainen hoor, maar er is maar één competitie. Je voetbalt dus met meiden waar je normaal tegen speelt, je kent ze allemaal. Na dit kwalificatietoernooi begin je ook weer aan de competitie.'

'Ik weet nog niet of ik langer blijf voetballen, dat moet ik in januari of februari aangeven. Dat ga ik eens bekijken.'