Gelderse Woodstock jubileert: FreeVillage Eerbeek bestaat 50 jaar

Van een reünie is dit weekend geen sprake. Een deel van de organisatie leeft niet meer en een ander deel geniet van zijn pensioen. Toch wil programmeur Gert van Driel ons vanuit zijn campertje in Frankrijk wel te woord staan.

Vijftig jaar geleden was hij vrachtwagenchauffeur in Eerbeek, vader van twee kleine kinderen én bandlid. 'Wij traden wel eens op in het jongerenhonk. Daar zat een groep hippies die enorm van muziek hield, maar zich verveelde. Zo ontstond het idee van een festival, zoals in Engeland ook gebeurde.'

Wim Smids is de jongerenwerker van toen. Boven een map vol oude krantenartikelen haalt hij herinneringen op: 'Ik was 25 jaar, enthousiast en vol van jeugdige overmoed. We concludeerden dat we zelf wel zo'n festival konden organiseren.'

Het lukt een club vrijwilligers te formeren en de taken te verdelen. Wie de draaiboeken van toen ziet moet de jonge Smids gelijk geven: dit konden ze wel in Eerbeek. Aan alles was gedacht.

'We hadden een filmzaal, theaterzaal, informatiemarkt, macrobiotische picknickplek en twee podia', herinnert Smids zich. 'Daar waren dag en nacht optredens. Dat laatste was omdat de burgemeester zich zorgen maakte dat de jeugd anders 's nachts over de Veluwe ging rondzwerven. Dus toen heb ik hem gezegd dat we de hele nacht door zouden gaan.'

De langharige hippies kwamen met de 'sjuttelbus' uit alle delen van Oost-Nederland. Tot groot vermaak van de Eerbekers, die aanvankelijk sceptisch reageerden. Smids: 'Die zaten in hun tuin te kijken naar die stoet van langharig, werkschuw tuig dat door het dorp trok.'

Om de bezoekers te laten zien waar ze moesten zijn had de organisatie verf van de Apeldoornse fabriek Talens gesponsord gekregen.

Van Driel: 'De nacht voor het festival zijn we met schone giertanks door het dorp gereden. Daar hadden we de gekleurde verf ingedaan om de straten oranje te spuiten. Zo wisten de bezoekers precies waar het feest was.'

Trots zijn de heren vijftig jaar na dato nog altijd. Van Driel: 'Het is geweldig dat wij de eersten in Nederland waren. Eerbeek had nog vóór Pinkpop een muziekfestival. Daarnaast was het ons geluk om met een beperkt budget grote namen te strikken.'

Jeugdwerker Smids: 'Ik hoopte dat het een gemoedelijk, vredelievend geheel zou worden en dat was het ook. De politie hoefde er niet aan te pas te komen. Eerbekers die voor de zekerheid hun auto een dorp verderop parkeerden, hadden zich de moeite kunnen besparen. De sfeer was echt geweldig.'

Toch is er nooit een vervolg gekomen. Van Driel had het druk met zijn gezin, band en transportbedrijf. Smids kreeg op zijn beurt vrij snel een volgende baan. 'Het was geweldig voor die ene keer', zegt hij, 'maar de ambitie om er een jaarlijks terugkerend ding van te maken is er nooit geweest.'

Dit tot teleurstelling van veel Eerbekers, die uiteindelijk heel enthousiast waren.

Van Driel: 'Mensen die eerst sceptisch waren vroegen ons het nog een keer te organiseren. De bakker had nog nooit zoveel brood verkocht en de mensen met een grasveld in de voortuin hadden zo'n plezier met die hippies die een nachtje bij hen kampeerden. Maar ons leven ging door.'

Al had hij het best nog een keer willen meemaken, zegt hij nu: 'Ik ben die 24 uur zo van hot naar her gerend en van band naar band dat ik het nog wel een keer écht zou willen ervaren. Nu moest ik die maandagochtend na het festival weer door, een ritje op de vrachtwagen naar Spanje.'