Nieuws
Column: Andor en de waanzin van de dag
TIEL - door Menno Provoost (op persoonlijke titel)Een boom van een licht getinte kerel met een bivakmuts roept uit het niets met een buitenlands accent dat alle rottweilers dood moeten. Vervolgens vermoordt hij op beestachtige wijze een pup van slechts weken oud, nog voordat het baasje van de eerste verbijstering is bekomen.Ieder weldenkend mens fronst toch de wenkbrauwen bij het horen van zo'n verhaal, zou je zeggen. Zelf moest ik bij het relaas onmiddellijk denken aan de fantasierijke leugens die kinderen aan hun ouders vertellen als er -al dan niet expres- iets is misgegaan
Het klinkt toch te fantastisch. Als er al zo'n rottweilerterrorist zou bestaan, hoe zou hij dan op deze maandagavond precies op dit tijdstip met zijn bivakmuts op zijn hoofd deze pup hier getroffen hebben. En als dat dus geen toeval kan zijn, waarom zou hij het specifiek op dit schepsel gemunt hebben. Met een dergelijke graad van afkeer en voorbereiding had hij dan toch minimaal het rotweillerkennel van Oss getroffen met een zwaar explosief.
Klinkklare onzin dus en ook wel zo overduidelijk dat je je afvraagt hoe krankzinnig wij allemaal eigenlijk geworden zijn. De bubbel begint bij een betrokken politieagent die in het heetst van het moment besluit om wat al te stellig dit verhaal als waarheid op facebook te poneren met een oproep om uit te kijken naar de verdachte. Dat kun je deze agent niet al te zwaar aanrekenen, vind ik. De intentie is goed en godzijdank hebben politiemensen die betrokkenheid.
Helaas is het in dit geval wel het eerste dominosteentje. Want zo'n knuffelig symbool van liefde en onschuld dat uit het niets door deze rauwe terreur om het leven is gebracht, dat is gewoon een te geil verhaaltje om te laten liggen. Zo'n beetje alle media moeten daar een graantje van meepikken. Onder het motto 'nooit een mooi verhaal dood checken', wordt het zonder meer overgenomen van de facebookpost en elkaar, en wordt het hier en daar nog wat aangedikt. Dat kun je de betreffende redacteuren niet al te zwaar aanrekenen. Het zijn tikgeiten die afgerekend worden op snelheid en de aantallen hits. En zij zien zich keer op keer bevestigd in dat ze journalistiek toch wel heel goed bezig moeten zijn want kijk het bereik. Dit verhaal 'leeft enorm' en het heeft 'echt impact' op de samenleving. Daar zorgen ze -al dan niet expres- wel voor.
Tienduizenden, honderdduizenden, misschien wel miljoenen mensen hebben zich inmiddels druk gemaakt over het lot van de onfortuinlijke puppy Andor. Het dode beestje dat -toevallig of niet- de naam van een Vikingkrijger draagt, torent hoog op het schild van de waanzin van de dag. Of je nou tegen buitenlanders bent of voor de dieren, of gewoon vindt dat de samenleving in het algemeen van geen kanten meer deugd, hier kun je je ei even lekker in kwijt. Er komt me toch een bak overdreven sentiment, agressie, racisme, complottheorieën en zieke wereldbeelden vrij.
Ik vind dat je onszelf die hysterie wel aan mag rekenen. Er was een tijd dat de Hollander geprezen werd, of in ieder geval zichzelf prees, om zijn nuchterheid. Een tijd dat je onmiddellijk doorzag dat dit een particuliere, huiselijke kwestie is. Rot voor de betrokkenen maar maatschappelijk gezien van generlei belang. Door ons aller nieuwsgeilheid en bemoeizucht wordt dit soort dingen opgeblazen tot monsterlijke proporties, waarna de bubbel knapt en er weer nieuwe geblazen worden. De betrokkenen verdoofd achterlatend. En of het nou waar is of niet, dat maakt eigenlijk niet uit. Als we ons er maar massaal aan kunnen laven. Dag in, dag uit. Een nieuw glaasje bubbels voor een nieuwsdronken volk dat op deze manier almaar stommer en hysterischer wordt.
