VIDEO | Zuster Rafaël is gelukkig in het Arnhemse klooster

Ze kwam al jong in aanraking met het klooster, vertelt ze. Zestien was ze toen ze voor het eerst voet over de drempel zette. Toch duurde het nog de nodige jaren voor ze zich definitief vestigde binnen de muren van het klooster en zuster Rafaël werd. 'Toen ik 16 was, voelde ik me nog niet geroepen het klooster in te gaan. Ik was er totaal geen type voor, dacht ik zelf.'

'Ik wilde af en toe uitgaan, een sigaretje roken, een brommertje en van die dingen. Maar ik had wel van jongs af aan een relatie met Jezus. Ik dacht: dat is normaal wanneer je katholiek bent. Maar dat bleek dus niet zo normaal te zijn. Toen ik in contact kwam met kloosterlingen dacht ik: ja, hier voel ik iets bij.'

'Ik heb er lang mee rondgelopen, ben er een jaar of zes mee bezig geweest. Ik voelde me er steeds meer toe getrokken, hoewel ik tot het einde dacht: ik ben er helemaal niet geschikt voor. Ik was totaal niet stil, vroom en bescheiden. Maar God dacht daar blijkbaar anders over.'

Zuster Rafaël (58) zegt dat ze zich steeds meer aangetrokken voelde tot een leven als kloosterling. 'Enerzijds had ik mijn werk in een laboratorium in het ziekenhuis en daarnaast was ik actief bij de volleybal en een koor. Maar de andere kant trok het kloosterleven net zo hard.'

'Op een gegeven moment zat ik in het ziekenhuis bloed te onderzoeken, maar was ik met mijn gedachten hier. En op de fiets naar huis had ik hetzelfde. Toen dacht ik: nu moet ik kiezen, anders heb ik over twintig jaar spijt dat ik het niet op z'n minst geprobeerd heb. Dus toen heb ik de stap gezet.'

Ze ging voor minstens vijf jaar het klooster in. Af en toe waren er momenten dat ze verlangde naar de buitenwereld, geeft ze toe. 'Ja, soms miste ik het wilde leven wel. Dan dacht ik: ik ga lekker fietsen of statten. Maar je kunt niet half in het klooster leven en half in de wereld. En ik wilde niet zoveel achterlaten wat me hier dierbaar was: de stilte, de eenzaamheid, het mediteren.'

Omdat ze al op jonge leeftijd het klooster in trok, kreeg de liefde niet de kans in het leven van zuster Rafaël. 'Nee, ik heb nooit een echte relatie gehad. Ik ben ook niet echt verliefd geweest. Ik heb wel gevoelens gehad voor een jongen, dat ik voelde dat ik graag met hem uit wilde.'

Toch heeft de liefde in de voorbij 35 jaar op een andere manier wel zijn weg gevonden in het leven van de kloosterling. 'We zijn en blijven mensen van vlees en bloed, dus de gevoelens van liefde en genegenheid houd je toch. Niemand kan immers zonder liefde en genegenheid. Maar in een gemeenschap als deze kan ook veel genegenheid en vriendschap zijn.'

Zie ook: Drukte in ooit zo rustige Gelderse kloosters