Nieuws

Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Jolanda Fennema Strijk

Glimlach om te delen.
Luister hier naar het fragment
Soms zijn er van die momenten of belevenissen die je zoveel geven dat je het niet onder woorden kunt brengen. Vol bewondering heb ik gekeken naar het programma ‘De Reuzen in Leeuwarden’. Niet dat ik een Fries ben, maar ik merkte dat ik een gevoel van trots voelde toen ik me bedacht dat ik een aangetrouwde Fries ben. Maar waarom gebeurt dat? Wat maakt dat als ik hoor wat Jean-Luc Courcoult, de oprichter en artistiek leider van het Franse reuzengezelschap Royal de Luxe, graag wil dat er gebeurt als de reuzen een stad bezoeken. Hoop brengen. Mensen van verschillende achtergronden en afkomst met elkaar verbinden. Dat wil ik ook! Dat is wat ik waardevol vind, waarvan ik hoop ik dat met mijn zijnswijze uitstraal. Ik wil u eerlijk bekennen dat dat niet altijd mee valt en dat ik soms het idee heb dat het een mega klus is. Iets dat vraagt om iets groots, iets indrukwekkends, om iets dat een gigantisch project is. Dan kan de moed je in de schoenen zakken en maken dat je jezelf af vraagt: ‘Heeft het wel zin waar ik mee bezig ben?’ Dat gevoel wordt alleen maar versterkt als ik nieuwsberichten hoor over misstanden in de kerk. Hoe kan ik dan hoop delen met de mens die ik mag ontmoeten? Gisterochtend ontdekte ik dat ik het te vaak zoek in te grootse dingen. Die hoop die ik gevonden heb, die ik koester, ligt soms verborgen in een eenvoudige glimlach. Al een aantal jaren mag ik zo af en toe als living statue aanwezig zijn op een gezamenlijke activiteit van verschillende kerken in Ede. Ik deed het voor de vierde keer dit jaar en was een beetje bang dat het effect ervan verdwenen zou zijn. Ik sta dan, geschminkt en gekleed als een standbeeld van een heilssoldaat, als het ware versteend. Op het moment dat er geprobeerd wordt contact te maken of mensen gaan kijken of ik echt of niet echt ben, komt er een glimlach op mijn gezicht en nodig ik ze uit een klein kaartje van mij aan te pakken. De één schrikt, omdat die niet verwacht dat ik zou gaan bewegen. De ander kijkt op een afstand. Soms duwen ouders hun kinderen naar me toe terwijl ze zeggen: ‘Kijk maar, wat die mevrouw doet.’ Vaak zijn er mensen die naast me gaan staan om met me op de foto te gaan. Op het kaartje staat één zin, die voor mij verwoord waar mijn hoop vandaan komt en wat ik daarvan wil delen.
‘God heeft mijn versteende hart laten kloppen en me een glimlach geschonken om met jou te delen.’
Ik merk iedere keer weer dat het iets is wat ik niet alleen beleef en waar ik naar zoek. Maar wat we het meest raakt is wat die glimlach teweeg kan brengen. Herkenning, blijdschap, verwondering en soms zelfs een traan van ontroering. Dat bevestigde me nog eens hoe goed het is om tijd te nemen om elkaar eens even aan te kijken. Om je heen te kijken of elkaar simpelweg te groeten. Daar wordt ons kleine stukje wereld beter en blijer van. Al is het maar voor even. Het verbind je heel even met elkaar. Ja, het levert me financieel niets op en het kost een beetje tijd, maar wat het je brengt is onbetaalbaar. Zo af en toe doen mijn spieren zeer van het glimlachten, maar dat valt in het niet als iemand tegen mij zegt: ‘Wat fijn, dat is het eerste mooie wat ik vandaag gehoord heb. Ik hang je kaartje op mijn spiegel, zodat ik het niet vergeet.’ Ik ben ervan overtuigd dat als we het mooie en goede in mensen zoeken je de wereld een stuk hoopvoller ervaart. Ook al ziet u me nu niet live, in levenden lijve, ik hoop dat mijn glimlach van vandaag u positieve zin geeft voor deze zondag.