Nieuws

'Brief aan mijn tumor', journaliste over de strijd tegen kanker

Marije Klein
Schrijver, docent en Omroep Gelderland-journaliste Marije Klein schreef een brief aan haar tumor, over haar strijd tegen borstkanker. Ze las hem zondag voor in het Radio Gelderland-programma Zin in Zondag van Daan Hartgers. © Marcel van Engelenburg
ARNHEM - Schrijver, docent en Omroep Gelderland-journaliste Marije Klein schreef een brief aan haar tumor, over haar strijd tegen borstkanker. Ze las hem zondag voor in het Radio Gelderland-programma Zin in Zondag van Daan Hartgers.
Marije Klein kreeg in 2011 borstkanker. 'Toen heb ik het schrijven snel weer opgepakt. Ik schrijf vanuit mijzelf, omdat ik dat belangrijk vind. Het gaat om de reacties die erop komen. Dat moedigt me aan om dit te blijven doen.'
'We zijn nu vijf jaar uit elkaar en eigenlijk hebben jij en ik nooit goed afscheid genomen', begint Marije haar brief.
Marije Klein leest de brief aan haar tumor voor:

'Friemeltje in mijn borst'

'Opeens was je er. Althans, dat zeiden de artsen. Ik heb je ook wel gezien, in zwart-wit, bij een echo of een MRI. Ik heb je gevoeld, onder mijn huid. Een friemeltje in mijn borst. Meer was je niet. Je stelde eigenlijk maar heel erg weinig voor, maar hebt zo'n belachelijke impact op mijn leven gehad! Angst, pijn, hoop, genezing, uithoudingsvermogen, tranen, liefde, inzicht. Ik neem je dat intens kwalijk en ben je diep dankbaar voor.'

'Officieel weduwnaar'

Marije Klein beschrijft de angst dat ze haar kinderen niet zou zien opgroeien. Ze trouwde met haar grote liefde, 'zodat hij tenminste officieel weduwnaar kon worden.' Daarna volgde de pijn van de operaties, bestralingen en chemo's. 'Met de pijn groeide ook de hoop. Want als het pijn doet, kon het ook wel helpen.'

'Mijn lijf is getekend'

'Mijn uithoudingsvermogen is volledig op de proef gesteld. Om jou buiten de deur te houden, moest ik écht tot het uiterste gaan. Ik wist niet dat ik zo'n lange adem kon hebben. Er zijn jaren overheen gegaan sinds onze eerste ontmoeting. En nog voel ik dagelijks dat je er bent geweest. Ik zie het ook, mijn lijf is aardig getekend.'
'Dat die borst eraf is, vind ik niet zo tof. Maar dat korte kapsel kan ik wel waarderen. Ik denk dat dat blijft.' Marije vindt het fijn dat de tumor wegging, maar moet nog geloven dat die ook wegblijft.

'Waarde van het leven leren kennen'

'Toch durf ik niet met mijn hand op mijn hart te zeggen, dat ik wou dat je er nooit geweest was. Mijn lijf is kapot, maar mijn hoofd is helderder dan ooit. Mijn inzichten zijn veranderd, mijn gemoedsrust enorm. Ik had jou kunnen missen als kiespijn, maar wat je me hebt gebracht wil ik nooit meer kwijt. Je leven bijna kwijt raken maakt dat je de waarde ervan leert kennen.'
Marije sluit af met: 'Maar, Tumor, mocht je het overwegen: heb niet het lef om nog eens aan te kloppen. Voor jou is hier geen plaats meer.'