3 februari 1945: de zwaarste bomaanval op Berlijn van de hele oorlog

Volgens Duitse historici had het bombardement vooral het doel te intimideren. De aanval op Berlijn was onderdeel van een geallieerde campagne onder de naam Thunderclap om met zware bombardementen op een aantal vooraf geselecteerde steden (naast Berlijn waren dat Leipzig, Chemnitz, en Dresden) het Duitse moreel, of wat daar ook van over was, te breken. Dresden, volgepakt met vluchtelingen, treft anderhalve week later hetzelfde lot, met nog meer slachtoffers. Een bombardement dat geen enkele militair doel diende.

Die dag werpen bijna 1400 bommenwerpers, in twee aanvalsgolven, zo'n 2300 ton aan (brand)bommen op de stad, waar de schade al aanzienlijk was en vandaag de dag nog lang niet is hersteld. Sterker: Berlijn koestert een aantal littekens uit de oorlog als Mahnmal. Het tegenwoordig populaire Kreuzberg is een van de wijken die 't het zwaarst krijgt te verduren. 25.000 Berlijners komen om, zo'n 120.000 mensen worden dakloos. Tienduizenden woningen liggen in puin of zijn onbewoonbaar. En dat op een moment dat de stad al stampvol zit met vluchtelingen uit het oosten. 

De geallieerden, die zo'n 45 toestellen verliezen, spreken van de succesvolste aanval van de Amerikaanse 8e Luchtvloot. En in één geval mag je, hoe je ook tegen zulke bombardementen aankijkt, inderdaad van een succes spreken: een bom treft  namelijk de ambtszetel van Roland Freisler, de beruchte voorzitter van het Volksgerichtshof. Geen onpartijdige rechter maar een vurige en gevreesde nazi die berucht werd door de schijnprocessen tegen de betrokkenen van de aanslag op Hitler waarbij hij de aangeklaagden schreeuwend en scheldend veroordeelde. Freisler wordt verpletterd door een vallende balk.