Nieuws

Analyse: Superboer Jan Vreman verdient tijd, vertrouwen en respect bij De Graafschap

Jan Vreman in zijn zwaarste periode ooit bij De Graafschap
door: sportredacteur en De Graafschap-watcher Richard van der Made
ARNHEM - door: sportredacteur en De Graafschap-watcher Richard van der Made
Niemand kan in de toekomst kijken en soms sorteert een trainerswissel absoluut effect. Ook bij De Graafschap is dat wel eens gebleken. Maar meestal helpt het niet of is het effect van korte duur. De Achterhoekse volksclub staat met een treurige 16e plaats in brand en zelfs een clubicoon als Jan Vreman is op dit moment niet in staat het huis te blussen. Maar de geboren Winterswijker nu aan de kant schuiven? Het is zeer de vraag of dat verstandig is.

Mentaal labiel

Zeker, vier punten uit 10 wedstrijden is ronduit slecht voor een club met waarschijnlijk de hoogste begroting en beste selectie in deze competitie. Een spelersgroep die de tweede helft van het vorig seizoen het publiek op de banken kreeg en overal sympathie oogstte. Ondanks de degradatie. Enkele maanden later staat er een mentaal labiel elftal op het veld. Belangrijke pijlers als Ted van de Pavert, Robin Pröpper en Vincent Vermeij zijn vertrokken, maar wat overbleef moet minstens in staat zijn voor de titel te spelen in de Jupiler League. 
Valt de huidige situatie Jan Vreman aan te rekenen? Natuurlijk, want een hoofdtrainer is altijd verantwoordelijk voor de resultaten. Kritiek is logisch. De coach is vaak ook een uithangbord en oogst ook lof in goede tijden. Vreman werd bewierookt bij de promotie in mei 2015 en kreeg terecht de credits voor de rust en het positivisme die hij terugbracht op De Vijverberg. Nu krijgt dezelfde Vreman het (even) niet aan de gang en dat duurt inmiddels toch vrij lang. En toch zegt mijn gevoel, bewaar het geduld en de ommekeer komt snel.
Duidelijk is dat de spelers niet in staat zijn uit te voeren wat de staf van ze verlangt. Het lukt gewoon niet. De benen doen niet wat het hoofd wil. Ook praatsessies zorgen niet voor een kantelmoment. Tegen Achilles'29 was het voetbal weer pover. Heel veel lange halen naar voren en god zege de greep dat de bal een keer goed valt.

Driver en Diemers

Als resultaten uitblijven verdwijnt het vertrouwen. Bij De Graafschap verstoppen spelers zich dit seizoen. Ze durven geen actie te maken of een bal te vragen. Er is geen daadkracht. Sleutelspelers kampen met een vormcrisis. Waar is Andrew Driver die vijf maanden geleden nog met heerlijke rushes de hele linkerflank bestreek en altijd voor gevaar zorgde? Wat is er aan de hand met aanvoerder Mark Diemers die het spel niet meer versnelt, maar nu vooral vertraagd. Kunnen zij mentaal niet opbrengen wat ze vorig jaar in de spotlights van de eredivisie wel konden?
Als het slecht gaat, wordt snel naar de trainer gewezen. De Graafschap weet er alles van en was vele jaren een kerkhof voor trainers. En toch is het nu met deze hechte staf en nog altijd opvallend goede sfeer in de selectie beter om tijd te geven. Nu het eindelijk weer rustig is geworden en supporters er weer bij willen horen.
Technisch manager Peter Hofstede zit in een lastig parket, maar begrijpt die factoren. Na de kat en muis wedstrijd tegen Jong Ajax repte Hofstede nog dat het zo niet langer kon. Dat zorgt weer voor extra druk want wij van de media schrijven het op.
Gisteravond na de bloedeloze 0-0 tegen Achilles zei Hofstede dat de trainer tijd krijgt om het om te draaien. Dezelfde woorden als na de wanvertoning tegen Helmond Sport. En Hofstede haaste zich nog te zeggen dat hij nu wel een elftal had gezien dat zich 'een slag in de rondte' had gewerkt. Ook voor de trainer die overigens zelf ook nog gelooft in een ommekeer.
Ook de spelers zeggen Vreman in deze zware tijden te steunen. Spelers wantrouw ik vaak, maar in dit geval geloof ik ze. En ze lieten het op de Heikant in Groesbeek inderdaad ook zien. Met werklust, maar (nog) zonder goed te voetballen. Die steun van de groep naar de coach is van cruciaal belang. Ook dat beseft de clubleiding zich. In paniek nu een ander voor de groep zetten, zou waarschijnlijk weinig helpen. Mentaal zitten veel spelers in een wak(je) en een goed en sociaal mens als Vreman is in staat ze daar uit te halen.
En dan zijn er nog de niet te onderschatten supporters. Iedere andere trainer was al lang weggehoond door de trouwe aanhang. Vreman niet. Die stapte vorige week dapper af op een groepje fans en sprak ze toe als een echte Superboer. Pieter Huistra had waarschijnlijk een wegwerpgebaar gemaakt. Voor Vreman klonk applaus en gezang. Hij is voor velen een held. Ze gunnen hem de kans het om te draaien.

Vreman is De Graafschap

De clubleiding, de spelers en de supporters. Allemaal zeggen ze (voorlopig) door te willen. En dan is er nog het morele aspect. Dertig jaar onafgebroken bij dezelfde club. Uniek. Een man die zijn eigen Ellen waarschijnlijk minder ziet dan de blauw witte muren van De Vijverberg. Iemand die dag en nacht voor De Graafschap klaar staat en zich nog tien keer harder dan de spelers een slag in de rondte werkt. Frans Adelaar zat in het seizoen 2003-2004 na elke training in Veldhoek om 12.30 uur al weer lachend in zijn bolide op weg naar IJsselstein. Huistra was een trainer die niet bij de club paste. En zo zijn er meer voorbeelden. Maar Vreman is De Graafschap die uiteindelijk hoofdtrainer werd omdat hij zich in al die jaren als assistent goed had ontwikkeld.

Wederopstanding

Na het ontslag van Huistra op kerstavond 2013 zat de club in een nog veel dieper dal dan nu. De club was in alle opzichten op sterven na dood. Jan Vreman stond aan de wieg van de wederopstanding. Alles begon weer een beetje te leven, het stadion stroomde weer vol. Er werd weer gelachen. Als je dat voor elkaar krijgt, dan mag je niet eens worden weggestuurd. Vreman verdient in deze voor hem zwaarste periode ooit als Superboer, meer dan wie ook bij De Graafschap respect, tijd en krediet. Wat mij betreft minimaal tot het eind van dit seizoen en als het dan weer goed gaat nog vele jaren.