Voor de laatste keer Oerend Hard, Normaal neemt afscheid (recensie)

Normaal laat vanaf de eerste noot zien dat de band in vorm is. Het geluid is opvallend goed en dat geldt ook voor de stem van de 69-jarige Bennie Jolink. Het boegbeeld van Normaal moest vorige week nog even naar het ziekenhuis, maar vanavond lijkt hij topfit.

De band begint met een stevig potje rock 'n' roll, onder meer met een Nederlandse versie van 'Let's Stick Together' van Brian Ferry. Het nummer is omgedoopt tot 'We doen het samen' en dat is precies wat Normaal doet. Samen met de fans -die zichzelf 'anhangers' noemen- verandert GelreDome in korte tijd in een dampende feesttent.

'Net Als Gisteren' wordt heel verdienstelijk gezongen door toetsenist Roel Spanjers. Op dat moment verdwijnt zanger Bennie Jolink even achter de coulissen en kan hij even bijkomen. Zeker omdat daarna even flink wordt uitgepakt door de band met een verbouwing van Chuck Berry's 'O Carol!' dat bij Normaal 'Oh Dearne' heet. Het moment waarop de band echt even helemaal los gaat met een minuten lange gitaarsolo aangevuld met vuurwerk. Ook drummer Timo Kelder laat zien wat hij in huis heeft. Normaal toont dat het nog steeds een van de beste rock 'n' rollbands van Nederland is.

Als Jolink weer terug komt op het podium is hij weer helemaal fit. En hij heeft een boodschap voor het publiek. Er was gevraagd of er gecollecteerd kon worden voor het Glazen Huis laat Jolink weten. 'Maar ik heb nee gezegd', vertelt de zanger. Het publiek juicht. Dan legt Jolink uit waarom. 'Het is een publiciteitsstunt waarbij er uiteindelijk tonnen aan de strijkstok blijven hangen' is het keiharde oordeel. 'Als je toch wat wil geven, geef dan aan het KWF. Want niets is erger als iemand je ontvalt vanwege die rotziekte'.

Natuurlijk doelt Jolink op het overlijden van drummer van het eerste uur Jan Manschot. De mede-oprichter van Normaal overleed vorig jaar aan de gevolgen van kanker. Een inktzwarte periode in de geschiedenis van de Normaal.

Na een lange pauze van zeker een half uur start Normaal aan het tweede deel van het afscheidsconcert. Dat gebeurt op een bijzondere manier. Een veertigtal jachthoornblazers komt het podium op. Het publiek scandeert luidkeels 'Høken!', de lijfspreuk van Normaal die zoiets betekent als 'genieten van het leven'.

Na het intro van de hoornblazers begint Normaal op een wat kleiner podium aan een intiemere akoestische set. Daarmee laat Normaal een ander geluid horen dan de rock 'n' roll van het eerste deel. Het akoestische werk gaat meer richting country en Americana. En daarmee is er meteen een link met Rowwen Heze die samen met De Kast in het voorprogramma stonden. Inhoudelijk hebben de liedjes  een andere lading. Zo bezingt Bennie Jolink onder meer de liefde voor de natuur.

De 33 duizend anhangers in GelreDome zijn wat rumoeriger dan voor de pauze. Misschien ligt het aan het iets lagere volume van de band of aan de grote hoeveelheden bier die er doorheen gaan. Het grootste deel wordt opgedronken, maar traditie is ook dat er met het bier door de zaal wordt gegooid. Ook de band zelf ontkomt niet aan die zogenoemde bierdouche. Maar Bennie Jolink is wel wat gewend en lacht er om. Nadeel van al dat gegooi van bier is dat de trappen ook spekglad zijn geworden. Als je dan met een paar biertjes op naar beneden wil lopen, kan dat flink mis gaan. Dat merkt ook een jongeman die onder het bloed wordt afgevoerd door ambulancemedewerkers.

Normaal weet te voorkomen dat het concert wat inzakt door een stunt uit te halen. Bennie Jolink wordt in een soort glazenwassersbak de lucht in gehezen. Ook al ziet het er wat amateuristisch uit, het publiek vindt het allemaal prachtig. Het bier vliegt rijkelijk door de lucht en er wordt luidkeels meegezongen met een variant op het klassieke 'La Triviata' van Verdi.

En dan is er een moment van nostalgie. Leadgitarist Jan Wilm Tolkamp speelt in zijn eentje een nummer waarbij op de achtergrond beelden worden geprojecteerd van het eerste optreden van Normaal in het openluchttheater van Lochem in 1975. Even is de zaal muisstil.

'Optimistisch blijven. Al kost het soms moeite', aldus Bennie Jolink. Een countrypolka volgt: 'Ik zag niks, want ik mos pissen'. Met de strakke blazerssectie is het feest compleet in GelreDome. Jolink laat zien dat hij niet alleen boegbeeld en leadzanger is, maar dat hij ook meer dan verdienstelijk slidegitaar kan spelen. Na onder meer 'Bugen of barsten' is 'Hendrik Haverkamp' het laatste nummer van de reguliere set. Maar daar kan Normaal natuurlijk geen afscheid mee nemen. Dat vindt ook het publiek.

En natuurlijk komen Bennie en de zijnen terug. Samen met de anhangers wordt er uit volle borst 'Vrouw Haverkamp' gezongen. Een lofzang over de boezem van de vrouw. Dan bedankt Bennie iedereen en is de zwanenzang in zicht. Er volgt nog de 'Drieterije blues' een sompige opzwepende bluessong die Normaal ook in hun begintijd speelde. En dan -na 'Høken' wat uiteraard wordt meegezongen door 33 duizend man- is het zover: Na een korte pauze komt Normaal nog 1 keer het podium op.

Met een lange drumsolo a la John Bonham laat Timo Kelder zien dat hij tot de topdrummers van Nederland behoort. En na 'Deurdonderen' neemt Normaal dan echt definitief afscheid. En natuurlijk doen de band dat met de grootste hit die ze ooit heeft gehad. Nog een keer klinkt uit alle kelen 'Oerend Hard'. En dan is het na de 'Ballade van de muzikant' waar Normaal altijd mee eindigt, echt klaar. Onder luid applaus sterft een legende. De muziek blijft, maar zoals Jolink zelf zingt: 'Want zoals altied komt an alles een eind'.