Louisa Bosker onderscheiden met Wagenings erezilver

Louisa Bosker krijgt het erezilver
Louisa Bosker krijgt het erezilver © Merel Tieland
WAGENINGEN - Louisa Bosker ontving tijdens haar afscheid als directeur van het Odensehuis het Wagenings erezilver. Locoburgemeester Guido van Vulpen speldde haar deze onderscheiding op in de Grote Kerk op de Markt. Als vrijwilligster startte Louisa een ontmoetings-en informatiecentrum voor mensen met geheugenverlies en/of beginnende dementie en hun partners. Dit kleinschalige initiatief groeide uit tot het huidige Odensehuis waarvan zij tot de zomer van 2022 directeur was.
Locoburgemeester van Vulpen: ”Louisa heeft ons geleerd de mens te zien zoals die is. Degene die dementie krijgt als de persoon die die nu is, de partner in wat die meemaakt, maar ook de brede omgeving. Ze heeft de Wageningse samenleving beter leren leven met dementie”
Odensehuis
Het Odensehuis voorziet in een behoefte van mensen met dementie en hun naasten aan ontmoeting, activiteiten en ondersteuning. Het is opgezet door Louisa Bosker en enkele inwoners van Wageningen, die in hun leven te maken hebben met (de zorg voor) mensen met dementie. Ze benaderde als één van de eersten dementie vanuit het gedachtegoed van positieve gezondheid, waarbij centraal staat wat iemand wel kan en nu het meest nodig heeft.
Louisa Bosker startte als vrijwilliger dit kleinschalige initiatief in 2012 in het Koetshuis in het Arboretum. Vanuit de unieke opzet groeide het Odensehuis en verhuisde in 2014 naar de huidige locatie aan Hesselink van Suchtelenweg. Louisa kreeg een aanstelling en werd hiermee de eerste betaalde medewerker. Onder haar leiding kwam het Odensehuis steeds meer in haar kracht en werd een mooie professionele organisatie met inmiddels 5 vaste medewerkers en vele vrijwilligers. Zonder deze vrijwilligers die zich dagelijks mee inzetten voor het Odensehuis was de huidige dienstverlening niet mogelijk.
Vreselijk missen
Een vrijwilligster gaf aan: “Ik zal Louisa na het afscheid vreselijk missen. Haar liefde voor de deelnemers en hun partners staat voor altijd in mijn hart gegrift. Mijn man noemde het zijn tweede thuis, een warm bad en zei “ik ben hier zo gelukkig”. Dit is mijn mooiste herinnering en daarom ben ik, na het overlijden van mijn man, nog steeds met liefde en warmte vrijwilliger.