Het mysterie van de topsporters Deil

Wat is het mysterie dat schuilgaat achter de prestaties van drie oud-klasgenoten die nu allemaal op hoog niveau presteren in hun sport? Mysteries laten zich nooit helemaal ontrafelen, maar we doen een poging tot meer inzicht in de Deil-factor.

Inmiddels ex-voetballer Colin van Gelderen (22) zat met hockeyer Simon Daalderop en wielrenner Thymen Arensman acht jaar in dezelfde klas. “Als ik daar op terugkijk, dan zat er vanaf het begin van onze vriendschap al een soort fanatisme in ons. Dat hebben we ook enorm in elkaar gestimuleerd. We voetbalden altijd op het pleintje in het dorp en met gymnastiek wilden we ook altijd uitblinken”, zegt Colin. Hij wilde altijd presteren. Hij heeft het geschopt tot het beloftenelftal van FC Den Bosch. “Ik ben daar vanaf seizoen 2019 – 2020 gaan spelen, omdat bij Willem II het beloftenelftal is opgeheven. Ik had in Tilburg eigenlijk door moeten stromen naar het eerste, maar daar was geen plek genoeg in de selectie.” De talentvolle middenvelder speelt nu bij DOVO . “Dat is de derde divisie. Nogal altijd een behoorlijk niveau. Op een gegeven moment heb ik mijn maatschappelijke carrière voorrang gegeven. Ik werk nu als consultant en doe een project bij het ministerie van VWS. Binnenkort ga ik een master bedrijfskunde volgen.”

Colin over Simon
Colin ging vooral de laatste basisschooljaren veel met tophockeyer Simon Daalderop om. “Hij was een spontane en vrolijke jongen. Hij hield van dezelfde dingen als ik. Hij was erg fanatiek en we hadden heel veel waardering voor elkaars sporten. Hij voetbalde met mij en ik hockeyde met hem. Ik kon alleen nooit tegen mijn verlies met hockeyen.” Met schooltoernooien deden ze allebei steevast mee met hockey en voetbal. “We deden altijd mee om de prijzen.”

Colin over Thymen
In de eerste klassen van de basisschool kwam Colin veel bij toprenner Thymen Arensman ‘over de vloer’. “Op maandagmiddag ging ik altijd lunchen bij Thymen. Hij fietste toen altijd al als snelste van ons twee naar huis. Na het eten konden we nooit wachten om buiten een balletje te gaan trappen. Colin spreekt met respect over Thymen. “Ik vind hem heel ingetogen en zie dat hij heel serieus met zijn sport bezig is. Dat was vroeger ook al zo. Hij had op maandagochtend altijd verhalen over de wedstrijden in het veldrijden waar hij toen al aan meedeed.”

De ex-prof van FC Den Bosch weet dat het van een sporter en zijn of haar ouders meer vraag om het leven van een jeugdige topsporter te leven als je van het plateland komt. “Je moet er wel meer voor doen, zoals langere afstanden van en naar trainingen en wedstrijden afleggen. Dat vormt je zeker.” Hij relativeert dit door te zeggen dat ‘gasten uit de grote stad’ ook hun maniertjes hebben om te winnen. “Inmiddels heb ik ook mijn assertieve kantjes ontwikkeld. Ik heb echt geleerd om op het veld van me af te bijten. Ik ben zeker een schoffie, maar geen schoffelaar.”

Simon Daalderop (22) is actief als hockeyspeler in het eerste herenteam van hoofdklasser Den Bosch. Door een zware kruisbandblessure miste hij vorig seizoen de play-offs, het WK met Jong Oranje en driekwart van de competitie. Desondanks steekt hij zijn ambities om het Nederlands elftal te halen niet onder stoelen of banken. Hij praat zelfs over deelname aan de Olympische Spelen. Hij kan zich goed herinneren dat tijdens zijn basisschoolperiode voetballen één van zijn favoriete naschoolse bezigheden was. “We gingen altijd snel naar huis. Boterham erin, fles water mee en elkaar uitdagen. We wilden altijd van elkaar winnen. We trokken ook vaak sprintjes op het schoolplein. Dat deden we ook altijd om als eerste te eindigen. We gingen meestal met elkaar voetballen, maar deden de andere sporten er gewoon naast.”

“Met Colin was ik altijd goed bevriend”, zegt Simon. “Wij konden het altijd goed vinden met elkaar. Hij was energiek, had overal zin in en wilde van alles het beste maken.” Colin was in Simons herinnering iemand die de boel op sleeptouw nam en iedereen oppepte. “Daarnaast was het een goede vriend, iemand die je kon vertrouwen. Ik keek – eerlijk gezegd – altijd een beetje tegen hem op. Hij was al snel de beste voetballer van ons allemaal. Daar kon ik soms slecht tegen.”

Simon weet nog over wielrenner en veldrijder Thymen Arensman dat hij een ‘heel ander type’ was. “Thymen was de introverte van ons drieën. Hij was stil, slim en meer op zichzelf. Thymen en ik hadden ook competitie op het gebied van leerprestaties.” Daarnaast vond Simon hem altijd aardig en behulpzaam. “Hij nam me wel eens mee naar wielerkoersen en wedstrijden in het veldrijden. Dat is een compleet andere wereld voor een hockeyspeler. Wel heel gaaf om te zien. Ik heb een keer met hem een rondje dat voor hem als warming-up bedoeld was meegereden. Pfff, ik was meteen helemaal bekaf.”

De gedreven hockeyer realiseert zich dat het heel bijzonder is wat hij doet. Alle clubgenoten bij hoofdklasser Den Bosch kwamen van dichterbij en merendeels op de fiets naar de trainingen en wedstrijden. “Ik zat een half uur met vader of moeder in de auto. En ook weer terug. Nu besef ik dat mijn ouders heel veel tijd en moeite hebben gestoken in mijn topsportcarrière. Dat is eigenlijk niet normaal. Het is heel speciaal.” 

Profwielrenner Thymen Arensman (22) laat het liefst zijn benen spreken. Als full-prof rijdt hij de keien uit de straat bij profploeg Team DSM. Zijn beste prestatie zijn 18e in de Giro, de Ronde van Italië, en 6e in de Vuelta, de Ronde van Spanje. Deze klasseringen dateren beide van dit jaar. In de Vuelta heeft hij één etappezege geboekt. Hij heeft geen flauw idee wat de Deil-factor zou kunnen zijn. “Ik weet wel dat het er op de basisschool altijd fanatiek aan toe ging. Zeker tijdens de gymlessen. We wilden nooit voor elkaar onderdoen. We probeerden elkaar steeds naar een hoger niveau te stuwen.”

Met Simon ging Thymen vrij veel om. Dat betekende steevast voetballen of hockeyen. “In die laatste sport blonk Simon echt in uit. Ik weet ook nog dat hij heel makkelijk voetbalde. Hij was in de breedte erg goed. Elke sport pikte hij tijdens de gymlessen moeiteloos en snel op. Dat vond ik mooi om te zien.”

“Met Colin was ik ook goed bevriend”, diept Thymen op uit zijn geheugen. “We voetbalden altijd met elkaar. Hij was daarin al snel de beste. Hij was enorm wendbaar, omdat hij wat kleiner was dan Simon en ik. Hij was ook meer een teamsporter dan ik. Hij nam dan ook snel het voortouw wat de teamsporten betreft.”

Als wielrenner en veldrijder merkte Thymen niks van zijn Deilse komaf. “Ik zat al snel op internationaal niveau. Daarop kom je steeds dezelfde jongens tegen. Wielrennen is tenslotte een kleine wereld. Jongens uit de grote stad vertonen wel meer haantje-de-voorstegedrag. Dat staat los van goede resultaten. Die haal je niet met je mond, maar met je benen.”