Column Vincent Cantrijn - Wachten

In Wijchen heeft een groep enthousiaste mensen geld bij elkaar gekregen om in de toren van het Kasteel een carillon te hangen. Geen replica op ware grootte van de Big Ben. Gewoon wat speelklokken die overdag om het half uur een paar vrolijke noten rondstrooien. Hoe mooi kan het zijn. De directeur van het museum in het Kasteel denkt daar heel anders over. Zij vreest dat de museummedewerkers last gaan krijgen van het carillon als het raam open staat. Wat een watjes. Omwonenden verklaren boos, dat ze er niet op zitten te wachten.

Dat omwonenden niet op een asfaltcentrale zitten te wachten is hartstikke logisch. En dat de politiek daar een zwaar dossier van maakt ook. Maar een carillon van kleine klokken? Toch is de Wijchense gemeenteraad meteen van de leg. Nog niet zo lang geleden moest de grote theaterzaal in Wijchen afgehuurd worden vanwege de enorme politieke commotie over twee bankjes langs de oever van de Meer. Dus verbaast het me niks dat er nu weer alle hens aan het politieke dek is vanwege een klokkenspel. Er moet van de raad een haalbaarheidsonderzoek komen. Voor D66 is dat niet voldoende. Die partij wil ook nog een draagvlakonderzoek. Toe maar. Mocht dat doorgaan moeten de raadsleden toch nog eens nalezen wat een extern bureau vond van het draagvlakonderzoek rondom de fusie met Druten. Dat voorkomt problemen vooraf, maar vooral achteraf. Een beetje raadslid dat zijn of haar taak serieus neemt had ogenblikkelijk moeten zeggen: “Ik zit hier niet op te wachten. Er zijn wel belangrijkere zaken waar wij ons als raad druk over moeten maken. Er moet tempo gemaakt worden met de woningbouw in het project Tussen Kasteel en Wijchens Meer; de tekorten in de huishoudelijke zorg rijzen de pan uit; gemeenschappelijke regelingen zijn lastig te begrijpen. En dan neuzelen over een carillon? Kom op zeg.”

In Nijmegen worden klokken heel anders beleefd. Precies honderd jaar geleden werd Graodus van Nimwegen geboren. Dat feit werd afgelopen week op verschillende manieren herdacht. Graodus kreeg geen straatnaam. Daar zal hij absoluut niet mee zitten, mocht dat op de een of andere spirituele manier mogelijk zijn. De trappen onder aan de Stevenskerk dragen vanaf nu zijn naam. Toepasselijker kan het niet. Dichtbij de klokken van de stad. Zijn klokken; zijn stad. Verschillende Bekende Nijmegenaren, zoals Schele Daan en Hubert Bruls, zingen in een prachtige video op de site van de Gelderlander over de liefde van Graodus voor de klokken van de Sint Steven. Wie dit onofficiële Nijmeegs volkslied niet uit het hoofd kan zingen mag zich geen Nijmegenaar noemen: “Al mot ik krupen op blote voeten gaon / ik wil nog één keer Sint Steven heure slaon.”

Nijmeegse klokken verbinden. Niet bestaande Wijchense klokken zijn een splijtzwam in samenleving en politiek. Dus zal binnenkort het volgende lied in Wijchen te horen zijn: “Al mot ik krupend naor de Raad van State gaon / ik wil dat carillon niet heure slaon.” Je kunt er op wachten.