In Nijmegen valt nog wel wat te verbeteren

Wij lopen met Nelissen en Gilde Nijmegen-stadsgids Wim Bilo langs drie markante verbeterplekken. De Molenpoort is daar één van. Het werd in de jaren '70 opgeleverd en was juist bedoeld om de auto de stad ín te lokken. "Maar dat is niet meer van deze tijd", vertelt Bilo. Eén van de oplossingen die in het boek wordt aangedragen voor de parkeergarage op de passage, is er een stadspark van maken. "Waar mensen kunnen loungen, iets kunnen drinken én ook kunnen sporten. Hierdoor creëer je een groene plek midden in het centrum", legt Nelissen uit.

Bilo vult aan: "Toen de Molenpoort gebouwd werd, kon je via de zij-ingang zo met de auto het gebouw binnen rijden. Dat was toentertijd echt het summun van moderniteit". Hij vertelt ons er meteen bij dat het Burgerweeshuis wat er eerst stond, ook bepaald geen mooi gebouw was.

Bovenop de passage waar het parkeerdek is, vertelt Nelissen bijna met afschuw dat het er wel een 'tweedehandse autohandel' lijkt. "Het enige mooie aan deze plek is dat je nu wél de achterkant van de Molenstraatkerk (of Petrus Canisiuskerk) ziet", vertelt Bilo enthousiast. "Voorheen kon je deze helemaal niet zien. Nu stap je uit je auto en zie je dat staan; hoe mooi kan dat zijn."

We lopen van de Molenpoort via de Lange Hezelstraat naar de Drie Gasjes. "In totaal zijn er 18 Gasjes", vertelt Bilo. "Hier kwamen vooral de prostituees en er vonden criminele activiteiten plaats". Het Gulden Wagengas had een echte functie, legt Bilo uit. "Als je van buiten de stad kwam, dan kwam je hier aan met koets. Er was hier namelijk een koetshuis en dan wisselde je van koets om zo met een mooiere de stad in te gaan".

De Gasjes zijn nu gewoon niet goed ingericht, legt Nelissen uit. "Er is veel graffiti en ze worden als opslagplaats gebruikt. Ze nodigen gewoon niet uit om doorheen te lopen. Doodzonde, want hierachter is zo veel moois om te zien", vertelt Nelissen. "De restanten van een klooster liggen aan de achterkant, maar wie weet dat?", vraagt hij zich af.

Het casino aan de Waalkade is voor vele Nijmegenaren echt een doorn in het oog. "In deze context, is het eigenlijk een ongelukkig element in de omgeving", vertelt Nelissen. "Het is te volumineus, te horizontaal georiënteerd en het drukt de historische panden weg. Bovendien wordt het alleen 's avonds gebruikt, waardoor het overdag een dooie boel is."

Bilo vindt het gebouw ook niet mooi, maar het was wel een zegen voor Nijmegen vertelt hij. "Nijmegen was toen het gebouwd werd, een armlastige stad. Ze had het casino echt nodig, want aan de Waalkade stond bijna niets meer. Het casino zorgde voor economische activiteit en voor aantrekkingskracht van anderen hier, zoals restaurants."

Voor het casino is er ook aan een oplossing gedacht in het boek. "Eén persoon heeft voorgesteld om het casino op te delen in kleinere delen met eventueel Anton Pieck-achtige gevelpartijen. Maar er zijn ook andere manieren om deze plek te verbeteren, door bijvoorbeeld hele gevel als kunstobject te zien en daar om de paar jaar een beeldend kunstenaar te vragen om een metamorfose uit te voeren". Dit en nog 79 andere vebeterplekken én oplossingen zijn in het boek te lezen.