De Klas van 1970

Het is juni 1970, een warme zomerdag. De zes afstudeerders van de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag heffen het glas, tijdens de opening van hun gezamenlijke expositie. Lovende woorden, nieuwsgierige blikken. Vanaf vandaag zijn ze officieel kunstenaar. De wereld ligt aan hun voeten.

Vijftig jaar later, op een druilerige najaarsdag, een vergelijkbaar tafereel. Opnieuw treffen ze elkaar en heffen ze het glas. Ze openen vandaag opnieuw een gezamenlijke tentoonstelling: de klas 50 jaar later. Een overzichtsexpositie met recent werk van ieder van hen. Want sinds die dag in 1970 is er kunst gemaakt. En tussen de bedrijven door hebben ze geleefd, kinderen gekregen, zijn ze getrouwd en sommigen gescheiden. Want vijftig jaar is lang. En toch, als ze zo bij elkaar staan, lijkt 1970 als de dag van gisteren.

Wat bijzonder om de worsteling en de vreugde van vijftig jaar kunst maken in één tentoonstelling samengebald te zien. De dromen van toen lijken niet ver weg, ook al zijn ze niet allemaal uitgekomen. Maar één droom is zeker uitgekomen: ze zijn allemaal op de een of andere manier kunst blijven maken. Een leven lang. De meeste van hen werken nog dagelijks in hun ateliers, ondanks dat hun leeftijd varieert tussen de 72 en 81.

De documentaire laat zien dat een leven als kunstenaar niet altijd over rozen gaat. Donald Duk, een van de zes afstudeerders, vertelt bijvoorbeeld: 'Op een gegeven moment zaten we wel aan de grond. Toen ben ik parttime badmeester geworden en dat heb ik 25 jaar lang gedaan. Daarnaast schilderde ik wel hoor, maar er moest toch ook brood op de plank'.